Chapter 13. Welcome home

Justins pov:

Het huis doemde al op vanuit de verte. Het was niet het huis waar ik in geboren was of in gewoond heb. Zodra mijn vader met Erin ging samenwonen kochten ze een nieuw huis. Het is klein, vergeleken met wat ik gewend ben. Ik parkeerde mijn auto en sprong eruit. Ze hadden me gehoord, want Jazmyn kwam het huis uit rennen, gevolgd door haar kleine broertje. Jaxon kwam niet over de drempel heen en kwam met een harde klap in aanraking met de grond. Hij werd opgetild door mijn vader, die nog enthousiaster leek dan Jazzy. Jazmyn was ondertussen bij mij aangekomen. 'Justin!' gilde ze vrolijk. Ze klampte zich vast aan mijn been, waardoor het niet langer meer mogelijk was om te lopen. Ik tilde haar op en liep in de richting van het huis. 'Hé, jongen! Hoe gaat het?' riep mijn vader. 'Goed hoor.' Ik knuffelde hem even en liep door naar binnen. Erin begroette me net zo vrolijk als de rest. Ze was al druk bezig met koken. 'Justin, ik heb een tekening van jou op het podium gemaakt!' kirde Jazmyn. Ik zette haar op de grond, waarna ze wegrende om haar tekening te pakken. 'Waar is die Raven?' vroeg ik ongeïnteresseerd. Ik was blij dat ze er niet was. Ze had mijn plek ingenomen. Nu was ik hier om die terug te nemen. 'Ze is boodschappen doen met Ruby, die van hiernaast,' antwoordde Erin. 'Ruby?' Ik trok een vies gezicht. 'Ja.' Ze richtte haar pollepel op mij. 'Ruby blijft hier eten, omdat ze het thuis moeilijk heeft. Ik wil niet dat jullie elkaar de hele tijd in de haren zitten, zoals de laatste keer. Begrepen?' Ik snoof. 'Je bent mijn moeder niet.' 'Justin, luister naar wat Erin zegt,' mengde mijn vader zich in het gesprek. 'En waarom dan wel?' 'Zij mag dan niet je moeder zijn, ik ben wel je vader.' 'Zo heb je je echt gedragen al 17 jaar lang gedragen,' brom ik. Het droop van het sarcasme. Voordat mijn vader kon reageren, kwam er gekrijs van boven. Jazmyn kwam de trap af rennen. 'Jazzy, voorzichtig!' schreeuwde Erin. 'Ik heb Desty wakker gemaakt,' zei ze onschuldig. 'Ik wou mijn tekening voor Justin pakken. Zijn jullie nu boos?' Mijn vader tilde haar op. 'Natuurlijk niet.' Erin veegde haar handen af aan een doekje. 'Ik ga even bij haar kijken. Jeremy, let jij even op het eten?' Mijn vader knikte. Erin liep naar boven. 'Wie is Desty?' vroeg ik. 'Destiny,' verbeterde mijn vader me. 'is Ravens kind. Daar heb ik je over vertelt aan de telefoon.' Joehoe, het weekend opgescheept zitten met een roodharige bitch, een opdringerig wijf en een krijsend monster. Mijn leven kan niet beter. Erin kwam weer beneden. 'Ik kan haar niet stil krijgen. Ze heeft geen vieze luier en heeft net gegeten. We zullen moeten wachten op Raven,' zegt ze hulpeloos. Het monster krijste nog harder. 'Ik ga wel kijken of ik het stil kan krijgen,' zei ik. Ze keken me verbaasd aan. 'Ik ga niet nog langer naar dat vreselijke geluid luisteren,' verdedigde ik mezelf. Ik liep de trap op, naar de bron van het geluid. 'Mormel, houd alsjeblieft op met herrie maken. Dan is Justin heel erg blij en kunnen we misschien vriendjes worden,' zei ik toen ik de kamer in kwam. Het gehuil werd alleen maar harder. Ik liep naar het witte wiegje toe. Ik keek naar het roze, rimpelige monster. 'Hou gewoon je bek!' schreeuwde ik. Het tandenloze mondje ging dicht en de oogjes staarden angstig omhoog. 'Sorry, ik bedoelde het niet zo,' zuchtte ik. Een klein handje strekte zich uit. Voorzichtig liet ik haar mijn vinger vasthouden en ging op mijn knieën zitten. De minuscule vingertjes gleden omhoog, naar mijn hand. Elk plekje bespeurden ze. Net als zij deed... Ik had het niet moeten denken. Zodra ik aan haar dacht kon ik niet meer stoppen. Herinneringen zweefden door mijn hoofd. Zij wilde ook een kind. Misschien hadden we ook een kind kunnen hebben. Als zij was gebleven. Onhoorbaar gleden de tranen langs mijn gezicht. Haar prachtige ogen, haar mooie, zwarte haren. Waarom ging je weg? Waarom ging je weg? Een stem deed me opschrikken. 'Bieber! Je bent Destiny toch niet aan het doof maken met je vreselijke stem?' Met een ruk draaide ik me om. Ruby's mond viel open. 'Oh my God, Justin Bieber is aan het huilen bij een baby!' Ze schoot in de lach. 'Was je aan het zingen voor haar? Baby, baby, baby, oooooh! Baby, baby, baby, nooooooo! Je hebt gewoon een blauwtje gelopen bij een baby!' riep ze met haar schelle stem. 'Oh, wacht! Ik moet hier een foto van maken!' Ruw veegde ik mijn tranen weg. 'Als je dat doet, zal ik weer een roddel verspreiden, net als de laatste keer. En misschien wordt het dit keer een roddel over je moeder,' zei ik vals. Haar hoofd werd eerst wit, toen paars en toen net zo rood als haar haar. 'Houd je bek over mijn moeder!' siste ze. 'Probeer me tegen te houden,' zei ik uitdagend. Ze keek alsof ze me elk moment aan kon vliegen. Toen stormde ze weg. Op een rustig tempo liep ik terug naar beneden. 'Ik mis alleen de vulling voor de kalkoen,' hoorde ik Erin zeggen. 'Dan ga ik nog even terug,' zei een ander stem. Een melodieuze stem, een stem die een belletje deed rinkelen, ver achterin mijn hoofd. Ik kon er alleen mijn vinger niet op leggen.