24

De meisje moesten dus alleen naar huis lopen. Saphira was moe en humeurig en kreeg een driftaanval toen Jenova haar bij het meertje vandaan plukte.
'Wil niet naar huis!' krijste ze.
'Het moet,' snauwde Jenova. ' Het is al bijna donker.'
'Kan me niet schelen!' gilde Saphira.
Jenova was ook moe en in plaats van Saphira's protest weg te lachen, zoals ze eerder had gedaan begon ze op de terugweg met haar te kibbelen. Ze verloor haar zelfbeheersing en slingerde haar zusje de vreselijkste scheldnamen naar het hoofd, die Saphira aan het huilen maakten. Saphira reageerde door te gaan treuzelen, en ze probeerde een paar keer weg te lopen. Op een gegeven moment was Jenova haar bijna kwijt, toen ze door een gat in het dichte struikgewas was verdwenen dat voor Jenova te klein was om haar achterna te gaan.
Vanwegge hun geruzie en het oponthoud duurde de terugweg langer dan Jenova had gepland.
Tegen de tijd dat ze de plek bij de rivier hadden bereikt waarvandaan ze uren eerder waren vertrokken, was de zon al bijna onder. Iedereen was al terug naar het dorp. Jenova zag de lichtjes tussen de bomen door twinkelen en ze rook de geuren van allerlei heerlijke gerechten. Ze had zich zorgen gemaakt over de tijd en niet zeker geweten of ze voor donker thuis zouden zijn.