OO1

Flashback

Het is zo'n vier uur in de nacht als ik ruw wakker wordt gemaakt door mijn mobiel die irritant begint te piepen.
Ik pak mijn oudbollige Nokia mobiel van nachtkastje en ontgrendel het ding, wat erg moeilijk gaat omdat ik verblind word door het licht. Ik ga iets rechterop zitten en voel hoe Ryan's arm van mijn buik naar mijn schoot valt door de plotselinge beweging. Één gemiste oproep komt er in beeld te staan van een, voor mij, onbekend nummer.
'Ryan.' zeg ik zacht en ik prik in zijn buik.
Even gebeurt er niets maar langzaam wordt hij wakker. Soms, soms lijkt Ryan we op een Duits na gesyngroniseerde tv-programma.
'Wazzap Shawty?' vraagt hij vermoeid en ik druk mijn koelkast mobiel in zijn hand.
'Wat moet ik hier mee serieus.' vraagt hij verbaast en hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'Ken je dat nummer?' vraag ik zachtjes en ik bijt op mijn lip. Welke gek belt mij nou rond vier uur 's nachts. Dommig schud hij zijn hoofd en geeft mijn mobiel weer terug.
'Bel hem of haar zou ik zeggen.' Vermoeid knik ik en druk op het groene hoorntje.
Nadat hij drie keer is overgegaan neemt er een man op. 'Met chief Landerson. Spreek ik met Celeste Notthingham?' vraagt de man serieus en ik maak ene instemmend geluidje.
'Wat is er aan de hand?' weet ik er moeilijk uit te krijgen.
Ik hoor de man aan de andere kant van de lijn even diep ademhalen en dan begint hij te praten. 'Uw ouders...'

Reality

‘Celeste!’ Als ik eindelijk mn ogen open doe zie ik Justin’s gezicht pal voor de mijne. Hij ziet er nogal geschrokken en verbaasd aan.
‘Wat?’ weet ik er een beetje schor uit te brengen.
‘We zijn er bijna en nouja ik krijg je niet wakker, dus toen ging ik maar schreeuwen, je sliep echt als een blok man.’ Vertelde hij me in een adem.
Ik klik mn gordeltje weer vast en zie dat Justin ook weer op zn stoel gaat zitten. Ik word zo moe van al dat reizen steeds.
‘Blijven we lang in Canada?’ Vragend kijk ik Justin aan en wrijf nog even met de rug van mn hand over mn gezicht heen.
‘Denk het wel.’ Met een grijns kijkt hij me aan en gaapt ook even. De laatste keer dat ik in Canada was is bijna een jaar geleden. Natuurlijk heb ik het gemist, maar het leven gaat door hè? Dat had ik de afgelopen jaren wel gemerkt, dingen gebeuren. Soms met een reden soms zomaar uit het niets. De dingen die juist zonder reden gebeuren zijn meestal het moeilijkst te verwerken, maar de tijd tikt door. Dat is het rare aan tijd, het gaat altijd door. Op het moment dat jij door een diep dal gaat kan het zijn dat iemand anders de lotto heeft gewonnen en een geldprijs van 20 miljoen binnen heeft gesleept. Soms is het leven gewoon echt oneerlijk.

De auto stopt voor een huis wat me bekend voor komt maar ik kan het niet echt plaatsen, waar ik het van ken. Moeilijk bijt ik op mn lip en stap de auto ook maar uit als ik zie dat Justin al op me te wachten staat.
Ik gooi de deur weer achter me dicht en loop naar Justin toe. Weer opeens uit het niets dat drukkende gevoel op mn borstkas. Dat had ik de laatste tijd zoveel gehad, en het was echt niet fijn. Net alsof Kenny opeens met zn volle gewicht op je lichaam ging zitten. Zo’n gevoel was het, misschien zelfs wel 2 Kenny’s.
Ik voel hoe Justin mn hand vast pakt en me maar richting het huis trekt. Net op het moment dat ik op de deurbel wil drukken word er al open gedaan.
Door een jongen die ik meteen herken, die ik meteen herken als mijn ex vriend, Ryan Butler..