The Story Of The Last Vampire 27

Just You And Me

De graaf lachte maniakaal, ‘Ik zal nooit verslagen worden! Ik ben een vampiermoordenaar, de grootste in het land! De engste en de beste!’
Op dat moment voelde de graaf plotseling iets kouds en scherps tegen zijn keel aan, hij keek recht in de ogen van Sivica, ‘Is dat zo?’ vroeg ze hem, ‘Waarom sta je nu dan machteloos tegenover drie vampiers?’
‘Drie vampiers?’ vroeg de graaf met een valse grijns, ‘Volgens mij zijn het er nog maar twee!’ precies op dat moment uitte Bacara een kreun en zakte hij achter de graaf naar de grond.
Met een ruk trok Krad de graaf weg van Bacara en keek naar zijn vriend, zijn huid was rood en hij gloeide helemaal. Op de plek waar de kogel zijn huid binnen was gegaan zat een zwarte zweer. ‘Gif…’ Mompelde Krad. Met een scheve glimlach keek Bacara omhoog naar hem, het gif had zich verspreid door zijn lichaam.
‘Waarom zei je niks!’ schreeuwde Krad tegen hem, ‘We hadden er iets aan kunnen doen!’ Bacara schudde zijn hoofd terwijl zweet hem uitbrak, ‘Dat hadden we niet’ zei hij met een schorre stem. ‘Het is een snel gif, ik sta geen schijn van kans’
Sivica schreeuwde een bloeddorstige schreeuw en rende met haar Katana in de hand naar de plek waar de graaf een gestoorde lach uitte.
‘Sterf!’ Riep Sivica terwijl ze haar Katana de lucht in tilde en richtte op het hoofd van de graaf.
‘Nee!’ Mompelde Bacara zo hard hij kon. Hoewel Bacara zijn stem aan het uitsterven was had Sivica het gehoord en ze staakte de aanval. Terwijl de tranen prikten in haar ogen liep ze terug naar Bacara en ging naast hem zitten op de grond waarna ze haar hoofd op zijn schouder legde.
‘Ik ga jullie missen’ bracht Bacara moeilijk uit. ‘Ik heb nooit een vampier willen zijn, maar als het dan toch zo had moeten zijn, dan ben ik blij dat ik jullie heb leren kennen.’ Bacara nam een scherpe teug lucht en keek Krad aan die op hem neerkeek terwijl hij op zijn onderlip beet.
‘Verander hem in een vampier’ fluisterde Bacara, ‘Verander hem in datgene wat hij haat!’ Met het laatste beetje kracht dat Bacara had sprak hij de woorden uit vol haat.
Krad verspilde geen tijd en stond binnen een seconde naast de graaf die in paniek naar hem keek, ‘Nee! Doe het niet! Ik ben het niet waard!’ Smeekte hij.
Krad greep de graaf aan zijn haren vast en tilde hem overeind totdat hij zat. Hij maakte oogcontact met Bacara die naar hem knikte. Bacara moest zien dat hun missie geslaagd was.
Met een bloeddorstige schreeuw beet Krad zich ruw vast in de keel van de graaf. Hij beet hem zo pijnlijk als hij kon en verspilde zoveel mogelijk bloed, alles om het de graaf ongemakkelijk te maken!
Grijnzend keek Bacara toe hoe de graaf langzaam stopte met schreeuwen en vervolgens als een lappen pop neerviel op de grond terwijl Krad hem losliet.
Bacara knipperde een paar keer met zijn ogen, de wereld om hem heen werd wazig en donker. Adem haalde hij al niet meer.
Huilend begroef Sivica haar hoofd in haar handen toen Bacara in elkaar zakte. Krad kwam naast haar staan en tilde haar zacht op.
‘Wat doen we met hem?’ vroeg Sivica snikkend toen ze een beetje was bedaard. Ze wees naar de nog steeds bewusteloze graaf.
‘Ik weet wel wat’ antwoordde Krad en hij tilde de graaf over zijn schouder heen, eenmaal buiten bond hij hem vast aan het grote hek wat zijn villa omringde.
‘Kom,’ mompelde hij en ze liepen weer naar binnen toe waarna ze samen Bacara optilden en naar buiten liepen, hoewel ze het niet zouden kunnen zien, moesten ze Bacara “begraven” zoals gebruikelijk was, door hem in de zon te leggen.
Nu het nog nacht was konden ze hem vast buiten leggen. Met Bacara in hun handen vertrokken de twee terug naar het schuurtje waar ze die dag hadden doorgebracht. Ze legden Bacara buiten neer en vertrokken zelf naar binnen.
Door een klein gaatje in het zeil keken ze toe hoe de stralen van de zon Bacara raakten en hij langzaam veranderde in as.

‘Nu is het jij en ik’ Mompelde Krad.