O7.

Roselyn Valentina Patterson

Het was alweer twee weken later en Lauren en ik waren in de tussentijd veel met Jus en Tin omgegaan. Ze waren echt superaardig en hadden tenminste ook gevoel voor humor. Ze hadden ons vandaag uitgenodigd om vanavond naar een strandfeest te gaan en ik had er nu al zin in. Vrolijk liep ik met Lauren naar huis en spraken we af hoe laat ik Lauren zou ophalen. ‘Oké, tot vanavond!’ zei ik toen en ik huppelde het huis binnen. Ik wilde naar mijn kamer lopen toen ik m’n moeder tegen kwam. ‘Hey mam!’ begroette ik haar. ‘Wat ga jij dan doen? Heb je een feestje?’ Ik keek m’n moeder nieuwsgierig aan. Ze had best wel nette feestelijke kleding aan en was nu bezig met haar make-up. Mama keek me aan. ‘Heeft papa je niks verteld? Er komen vanavond klanten van papa eten.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Oh, dat wist ik niet. Nou, ik ben vanavond weg hoor. Er is een strandfeest en ik ga daar heen met Lauren, Jus en Tin.’ Ik wilde weglopen maar mijn moeder schreeuwde me terug. ‘Nee Rose, je blijft gewoon thuis. Wij hebben ze uitgenodigd en het is de bedoeling dat jij er ook bij bent. Er komt ook een jongen van jouw leeftijd.’ Ik keek m’n moeder verschrikt aan. ‘Maar mam, ik moet echt naar dat strandfeest. Dat kan ik niet missen!’ Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘Nee Rose. Jij gaat niet naar dat feest.’ ‘Wie komen er precies dan?’ vroeg ik toen nors. ‘Usher en die aardige jongen waar jij die avond veel mee gepraat hebt. Justin Bieber heet hij. En dan Justin’s manager Scooter en Justin’s moeder Pattie.’ Mijn mond viel open van verbazing. ‘Je bedoelt dat Justin Bieber komt eten? Hier? Bij ons? Vanavond?!’ Ik sprak de woorden ongelovig uit. M’n moede knikte. ‘Ja, schat. Is daar iets mis mee dan? Ik dacht dat je het wel goed met hem kon vinden.’ Ik keek m’n moeder nog steeds met grote ogen aan. ‘Ja, daar is iets mis mee ja. Hij is niet aardig mam. Echt niet. Waarom heb je ze in godsnaam uitgenodigd?’ ‘Tijdens het feest raakte ik met Pattie en Scooter aan de praat en ze waren erg aardig dus heb ik ze uitgenodigd voor een diner bij ons thuis.’ Antwoordde m’n moeder. Ik sloeg met m’n hand tegen m’n voorhoofd aan. Dit kon ze niet maken. Justin Bieber kwam. Die jongen waarmee ik een weddenschap had. Die jongen waarvan ik dacht dat hij me na een week alweer vergeten zou zijn. En op deze manier ging hij me natuurlijk nooit vergeten. En mijn verjaardag was al over twee weken! ‘Mam, kun je dat etentje echt niet afzeggen? Ze mogen niet komen!’ vroeg ik wanhopig. Mam trok haar wenkbrauwen op. ‘Nee, dat kan niet. Waarom zou ik dat doen?’ ‘Omdat het een ramp is dat ze komen. Begrijp dat dan!’ zei ik met een zielig stemmetje. Ik merkte dat m’n moeder geïrriteerd begon te raken. ‘Roselyn! Laat ze het niet horen. Je blijft gewoon thuis en ze zullen komen. Of je het nou wilt of niet. En ik zou je maar alvast gaan omkleden want ze komen over een half uur al.’ Wanhopig gooide ik m’n armen in de lucht voor een wat dramatischer effect en liep toen stampvoetend mijn kamer in. Ik plofte op bed neer, drukte mijn gezicht in m’n kussen en schreeuwde even hard. Nu had ik echt een groot probleem.