#64

Justin
Tevreden liep ik het podium af. Het concert ging weer goed. Scooter en m’n moeder kwamen naar me toe gelopen en gaven me weer complimentjes over hoe goed het ging. Ik glimlachte even en keek toen zoekend rond. Waar was Lucy? Anders stond ze altijd als eerste voor m’n neus. ‘Weten jullie waar Lucy is?’ vroeg ik toen aan mama en Scooter. Scooter keek me fronsend aan. ‘Ik zou het niet weten, eerlijk gezegd. Nu je het zegt, ik heb haar eigenlijk al best lang niet meer gezien.’ Ik keek m’n moeder vragend aan maar ook zij schudde haar hoofd. ‘Ik weet het ook niet Justin. Ze zal hier vast wel ergens zijn.’ Ik knikte en liep toen maar naar de kleedkamer om me om te kleden. Toen ik dat gedaan had ging ik maar opzoek naar Lucy aangezien ze nog steeds spoorloos was. ‘Yoo, Kenny. Heb jij Lucy gezien?’ vroeg ik toen ik Kenny zag. ‘Lucy? Nee, hoezo?’ Ik zuchtte. Waar kon Lucy nou gebleven zijn? ‘Ja, ik ben haar dus kwijt. Ze is nergens te bekennen.’ ‘Oh, wacht eens even. Ik zag haar als laatst bij Ryan en Chaz, maar…’ Mijn ogen werden groot. Natuurlijk. Chaz en Ryan zaten hier achter. Dat ik daar niet eerder aan gedacht had. ‘Kenny, je bent geweldig.’ Zei ik en ik sloeg hem even hard op de schouders voor ik wegrende. Opeens bleef ik staan. Ik rende nu wel, maar ik wist niet eens waar naartoe ik moest rennen. Ik wist nog steeds niet waar Lucy was. Opeens kreeg ik het geniale idee om Lucy te bellen. Ik haalde m’n mobiel uit de broekzak en toetste het nummer van Lucy in. ‘JUSTIN! THANK GOD. We zitten hier vast en je moet ons helpen.’ Riep Lucy meteen toen ik belde. ‘We?’ vroeg ik onbegrijpend. ‘Ja, ik, Ryan en Chaz.’ Ik kon er niks aan doen maar ik schoot keihard in de lach. ‘Jij zit vast met Chaz en Ryan? En jullie hebben elkaar nog niet vermoord?! Dat moet echt in de krant.’ ‘Ja, lach maar. Het is anders best gezellig hier hoor. Ryan is een drama-king en Chaz een watje.’ Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. ‘Nou, leuk. Waar zitten jullie dan? Dan kan ik jullie redden.’ Zei ik. Lucy legde uit waar de kamer zich ongeveer bevond . ‘Oké, dankje. Ik kom er zo aan!’ zei ik toen en ik verbrak de verbinding