55* Jake!

POV Allsion Black
Het was vandaag precies 2 weken geleden dat Jacon in coma was geraakt en eerlijk gezegd begonnen we allemaal de moet een beetje te verliezen. Seth nam me nog regelmatig mee naar buiten, hoewel hij me meestal over moest halen om Jake's bed te verlaten. Ik zat ook vandaag weer bij Jake, ik verwisselde zijn verband weer. Zijn wonden bloedden niet meer maar ik wilde ze wel schoon houden, anders zou hij misschien nog een ontsteking krijgen. Toen ik dat de andere vertelde grinnikte ze een beetje. 'Alli, hij is een weerwolf, die ontsteking wordt gewoon uit zijn lichaam gerband.' Ik wist dat hij gelijk had maar het was een soort routine voor me geworden. Ik veegde met het natte dokje over zijn voorhoofd, hij was zo warm dat ik dacht dat hij zou zweten, mar ik had geen rekening gehouden met het weerwolf zijn. Opeens hoorde ik een licht gekreun, ik zuchtte diep. Hier had ik al zo vaak op gehoopt dat ik wel aan het halicuneren zou zijn. Seth kon het ook niet geweest zijn want hij was voor het eerst in twee weken niet bij me. Quil had hem mee naar Port Angles gevraagd. Eerst had hij geweigerd, maar ik wist dat hij gek werd door de kleine ruimte en mijn verdriet, dus ik bleef net zo lang aandringen tot hij ging. Ik ging naast Jake op bed zitten en vlocht mijn vingers door de zijne. Ik kneep erin, gewoon in de hoop dat hij het zou voelen. Weer een lichte kreun, dit keer keek ik snel naar zijn gezicht. Ik voelde dat hij lichtjes terugkneep. 'Jake?' fluisterde ik terwijl ik de tranen al weer op voelde komen. 'Jake? Ben je wakker?' Langzaam gingen zijn wimpers op en neer en hij knipperde. 'Allison?' vroeg hij schor. Ik gaf hem snel een glas water aan. Hij nam een slok en probeerde overeind te komen. Ik hielp hem zo veel mogelijk door hem te ondersteunen. Droomde ik nou? Als dat zo was, mocht deze droom nog wel even duren. 'Jake!' huilde ik en ik omhelsde hem. 'Je bent wakker!' Hij sloeg zijn armen ook om mij heen. 'Wat-wat is er gebeurd?' 'Je probeerde Victoria te stoppen maar ze gooide je weg, recht tegen een boom. Toen raakte je in coma,' legde ik uit terwijl de tranen maar bleven stromen. Hij veegde ze een voor een weg. 'Is Bella nog geweest?' vroeg hij. Auw, die deed pijn. Ik heb hier hele dagen gezeten en hij vraagt alleen naar Bella. Ik schudde uiteindelijk toch maar mijn hoofd. Jacob mompelde iets wat op 'stomme bloedzuigers' leek. 'Carlilse heeft je anders weg verzorgd,' bracht ik ertegenin terwijl mijn gezicht nog nat was van de tranen. Opeens hoorde we een knorrend geluid dat uit zijn maag afkomstig was. Ik liep zonder iets te zeggen de kamer uit en begon boterhammen voor hem te smeren. Waarom dacht hij nou weer gelijk aan Bella? Zij had hier niet de hele tijd aan haar bed gezeten. Als Jacob me nu niet zo hard nodig had gehad, was ik gelijk weggelopen. Ik kwam terug en hij stond alweer recht op. 'Ik wilde net kijken waar je opeens heen was.' Ik gaf hem het bord met brood en begon boos voor me uit te staren. Ik was kinderachtig bezig, dat wist ik ook wel, maar het leek hem niets te schelen hoeveel zorgen ik me wel niet had gemaakt. Hij at ze heel snel op en liep daarna zijn kamer uit. De kamer waar ik twee weken lang bijna constant had gezeten. Die is wel erg snel weer gezond. Oh wacht, weerwolvengen. Toen ik keek waar hij naar toegelopen was, hoorde ik hem in de woonkamer. 'Heey Bella. (...) Ja, het gaat weer met me.' Argh. Ik liep de deur uit en sloeg hem heel hard dicht, daarna rende ik het bos in. Zo snel mogelijk naar het strand om even af te koelen.