Oops... I'm sorry, I didn't mean to murder you. *2

‘Mama.’ Ik merkte dat ik rechtop in bed zat te wiegen en te huilen toen ik uit een trance ontwaakte. Ik sliep natuurlijk niet, maar de nacht had altijd zo’n vreselijk deprimerend invloed op mij dat ik liever in mijn gezellig bedje lag en mijn mama’s geur en haar mooie ogen voor de geest probeerde te halen.
Ik stapte uit bed, deed het licht aan en kwam voor het spiegel staan om mezelf eens grondig te bekijken.
Ik was een wrak. Mijn haar stak alle kanten uit, mijn ogen waren niet rood, want hoe kon dat nu? Maar ze zagen bleek en angstaanjagend als de ogen van een blinde.
Ik borstelde mijn rode haren die ik van mijn moeder had en raakte mijn witte gezicht zachtjes met mijn vingers aan. Ik leek op haar en hoewel het eigenlijk niet zo was, was dat wat ik wilde.

Ik leek meer op mijn vader, maar dat nam ik hem niet kwalijk omdat ik ook een spoorzoeker ben en een geheugen bezat als die van een computer. Elk klein nietig detail, elke geur en kleur kon ik me voor de geest halen, niets was een probleem. Daarbij wist ik van iedereen van wie ik de geur kende waar die zich bevond. Of het nu aan de andere kant van het oceaan was of honderd meter van mij af.
Edward het wel moeilijk hebben als hij opeens oog in oog met mij staat.
‘Oeps...’ zei ik niet gemeend toen ik het flesje van een of ander parfum geluidloos brak. Net zo geluidloos zoals ik Edward zal vernietigen eens ik hem heb wijsgemaakt wie ik ben en wat ik wil.

Vader zal trots op me zijn en moeder zal eindelijk rust ervaren, hoopte ik.

Niemand had Edward erom gevraagd om een kind van zijn ouders te beroven en dus zal Renesmee voor zijn daden moeten boeten, of ze het nou wil of niet.
Mij een zorg.

Opeens had ik dorst. Ik hoopte maar dat er in de buurt ergens een lifter of zo stond.