WS ~ 22

(Nyree)

“Jullie zijn verhuisd,” fluisterde ik en bleef stilstaan op de oprit. Ze stopte met wandelen toen ze doorhad dat ik niet meer naast haar liep. Ik haatte het hoe ze me aankeek. Alsof ik doodziek was, alsof het besmettelijk was. Ze knikte en begeleidde me naar binnen.

Het huis was ruim, warm ingericht. “Gordon?” riep ze. Nog voor ik opnieuw kon ademhalen stond hij al in de hal. En daar was die onvermijdelijke drang weer. Hij lachte warm, vertrouwd. Zijn omhelzing was warm, minder pijnlijk dan Simone de hare. “We zijn zo blij dat je terug bent,” fluisterde hij.

Ik antwoordde niet, ik wist niet wat me nog te wachten stond. Bovenal was dit mijn thuis niet. En dat was iets dat vlijmscherp door mijn hart sneed.
“Waar zijn ze?” Mijn hand streelde het zachte leer van de zetels. “Ga even zitten Nyree, ik haal iets om te drinken,” Ik wou niets drinken, ik wou Bill en Tom.

“Er is heel wat gebeurt in de tussentijd.” Gordon knipoogde en kwam naast me zitten. Tussentijd? Noemde hij meer dan vier jaar nog een tussentijd? “De jongens zitten in Londen,” Ze overhandigde me een mok hete chocomelk. Ik zakte onderuit en trok mijn knieën op. “Voor de voorbereiding van de nieuwe tour,”

“Vertel,” zei ik zacht en nipte van de tas. Ik glimlachte, ze wist nog precies hoe ik het graag lustte. “22 februari vertrekken ze op Europa tour tot 16 april geloof ik,” Het was alsof mijn keel werd dichtgeknepen door de hete chocomelk. Het bleef stil. “Ze verdienen dit echt,” fluisterde ik zacht en staarde oneindig in het bruine goedje in de donkergroene mok.