#46

Lucy
‘Misschien had je toch wel gelijk, Lucy.’ Zei Nena terwijl we in de pauze aan de een van de vele tafels in de kantine zaten. Nena keek om zich heen en zag toch wel aardig veel mensen naar ons staren. ‘Ik zei het toch. Zelfs Veerle wist het. En zij is zo’n meeloper die alles pas altijd op als laatste weet of zo. Het is echt gigantisch uitgelekt en dat allemaal dankbij mijn geweldig lieve zusje, genaamd Ashley.’ Nena knikte. ‘Aah, maar na een tijdje is vast iedereen het vergeten. Of nouja, niet vergeten maar is het geen nieuws meer en dan zullen ze het er ook wel minder over hebben, toch?’ probeerde Karlijn me gerust te stellen. ‘Vast.’ Ik knikte en nam een slok van mijn drinken. Opeens viel mijn oog op Michiel die de kantine binnenliep. O god, als hij mij maar niet zag of naar me toe ging. Ik zat op dit moment echt niet op hem te wachten. Opeens zag ik zijn blik over de leerlingen glijden en bleef toen bij mij hangen. Shit. Ik wendde snel mijn hoofd af en deed net alsof ik niks doorhad door een gesprek te beginnen met Babette. Na een halve minuut voelde ik opeens mijn mobiel trillen. Ik schrok even op en haalde toen m’n mobiel uit m’n zak. Het was een smsje van Michiel. Ik slikte even en opende toen het smsje:

Kun je even naar buiten komen?
Ik wil met je praten

Ik wist al gelijk waar Michiel over wilde praten maar ik twijfelde of ik wel moest gaan. Ik keek even de kantine rond om te kijken of ik Michiel zag maar er was geen spoor van hem te bekennen. Opeens zag ik hem staan bij de uitgang. Even kruisten onze blikken langs elkaar maar Michiel wendde zijn blik al eerste af en liep toen naar buiten. Ik zuchtte. Er zat waarschijnlijk niks anders op dan naar hem toe gaan.

Toen ik naar buiten liep zag ik Michiel al bij een bankje staan terwijl hij een sigaret rookte. Ik liep naar hem toe en glimlachte even flauwtjes naar hem. Michiel kon er niet om lachen. ‘Ik wilde alleen even weten of het waar is wat ik heb gehoord.’ Zei hij nors. Ik haalde m’n schouders op. ‘Ligt eraan wat je gehoord hebt.’ ‘Je weet heus wel wat ik gehoord heb. Iedereen heeft het erover.’ Siste hij toen terwijl hij een trek van zijn sigaret nam. Ik haalde weer mijn schouders op. ‘Is het nou waar of niet?’ Hij blies de rook uit in mijn gezicht. Ik trok een vies gezicht en hoestte eventjes. ‘Nou, ik heb misschien wel iets met Justin maar ik heb het echt niet met jou uitgemaakt om hem. Ik ben gewoon niet meer verliefd op je, Michiel.’ Michiel zei niks, keek me alleen nog steeds woedend aan. ‘Hm, als je maar niet denkt dat je hier zomaar mee wegkomt.’ Hij drukte zijn sigaret uit tegen het bankje en liep toen weer de school binnen, zonder mij ook nog maar een blik waardig te gunnen. Wat een enorme sukkel was hij zeg. Ik kon echt niet geloven dat ik hem een paar maanden geleden nog zo leuk vond.