15* Tickle & Tell

'Nee, niet doen.' gilde ik toen Jacob me begon te kietelen. Misschien was een glas hoofd over zijn hoofd gooien toch niet zo'n slim plan. 'Zeg sorry,' zei Jacob grijzend terwijl hij me makkelijk tegen de grond gedrukt hield. 'Nooit,' zei ik lachend. Hij keek me weer grijnzend aan. 'Zeg sorry of ik gooi je in de vijver,' Oké, dat was een behoorlijk overtuigend argument en je zou kunnen denken dat hij bluft maar hij is er vast wel sterk genoeg voor. 'Oké, het spijt me dat ik je nat hebt gegooid, maar ik wist toch wel dat het snel weer zou drogen,' Dat vond hij goed genoeg en hij hielp me overeind. 'Zullen we even wat te drinken pakken?' vroeg Jacob die van al dat kietelen blijkbaar dorst had gekregen. Ik knikte en liep naar de keuken - of wat er nog van over was na het inpakken- om twee glazen te vullen met cola. Ik plofte naast hem op de bank. 'Als ik een weerwolf was had ik je makkelijk aangekund,' zei ik chagerijnig, niet dat ik persé een weerwolf wil zijn, maar ik was gewoon boos dat ik ons kietel-spel had verloren. 'ach ja,'zei hij een beetje bitter, volgens mij wilde hij het daar niet over hebben dus ik zweeg en ging tegen zijn schouder aan hangen. 'Weetje allison,' begon hij 'iedere keer als ik bij jou bent gaat alles zo luchtig, alsof het altijd zo heeft moeten gaan.' Daar schrok ik van, had Billy het hem misschien toch vertelt? 'Niet dat ik verliefd op je ben,' zei hij snel toen hij mijn gezicht zag en het verkeerd interpeteerde 'ik ben gewoon blij dat ik je heb ontmoet en... je voelt als een zusje voor me, snap je?' O-oh. Als ik het nu niet zeg word hij heel kwaad als ik hem de waarheid vertel. 'Weetje Jacob,' begon ik langzaam 'dat komt omdat het altijd zo heeft moeten zijn, ik bén je zusje.' Oké, dat was iets te duidelijk. Hij keek me geschokt aan, stond op en lip zonder nog iets te zeggen de keuken uit. En nog voor de eerste tranen de tijd kregen om uit mijn ooghoeken te rollen, hoorde ik de voordeur met een klap dichtgesmeten worde. Hij is weg.