Thirty-one

Gaat dat pijnlijke gevoel nou nooit eens weg? Met een verkramt gezicht draai ik me om op mijn zij. Ik kan gelukkig wel alweer normaal zien. Dat was echt een ramp. Ik realiseer me eigenlijk nu pas hoe veel mijn ogen voor me betekenen. Ja, ik weet wat je nu denk, maar het is echt waar hoor! De deur gaat open en er stap een jonge dokter naar binnen. "Hee, how are ya?" vraagt hij terwijl hij naast me op het bed gaat zitten. "Mwah, heb echt nog heel erg pijn aan mijn kop.." Ik duw de denkens een beetje weg. Het is hier echt benauwd. "Don't worry, komt allemaal goed." zegt hij lief, en hij geeft me een kipoog. Een warm gevoel vult mijn lichaam en de pijn is ineens minder. En denk niet meteen dat ik verliefd ben! Nee, hij is gewoon aardig. Het voelde gewoon vertrouwd toen hij hier zo naast me zat. Ik schrik uit mijn gedachte doordat de deur openvliegt en er 2 jongens naar binnen stappen. Ik schrik me dood en meteen voel ik weer die akelige pijn door mijn hoofd flitsen. Een van de jongens herken ik; dezelfde jongen als die in mijn tuin steentjes gooide naar mijn raam. Met grote ogen kijkt hij me aan, en wordt dan rood. "Uhh, sorry verkeerde kamer." stottert hij, en snel lopen ze de kamer weer uit. Ik zucht, en ga dieper onder de dekens liggen. Jeez, hebben ze nou ineens de airco aangezet ofzo?