*12 Hi mom

Ik stapte mijn nachtmerrie weer in, ik zag en hoorde de lelijke schoenen en rook de afschuwelijke ziekenhuisgeur. Met opgetrokken neus ging ik opweg naar de kamer van mijn moeder. Toen ik bij de deur van haar kamer aankwam haalde ik diep adem en ik bidde dat ze er niet slechter aan toe was dan gister. Eenmaal binnen zag ik dat ze wakker was, maar ze zag er niet goed uit, ze was duidelijk verder weggezakt. 'Hi meisje.' fluisterde ze zwak. 'Hoi mam,' zei ik en ik kreeg alweer verse tranen in mijn ogen. 'Wat heb je vandaag gedaan?' Altijd weer diezelfde vragen, het was ook het enige wat haar dagelijkse sleur ooit doorbrak, de gebeurtenissen die ik meemaakte. 'Ik heb Billy gevonden.' zei ik voorzichtig en ik hoorde dat ze haar adem inhield. 'Nu al? Hoe heb je dat gedaan?' 'Jared en Paul kende zijn zoon.' En mijn moeder kreeg een kleine glimlach op haar gezicht waardoor ze er gelijk een stuk jonger uitzag. 'Ik heb hem in 15 jaar nooit gevonden en jij en die twee doen het in een dag.'zei ze hoofdschuddend en nu zag ik de humor er ook van in en ik grinnikte. 'Ach ja, we zijn dan ook een super team.' zei ik lachend. Mijn moeder lachte ook een nuriede:'Tutudutuuuu Superteam.' En samen schoten we in de lach. 'Maar hoe gaat het met hem? Heb je hem gesproken?' 'Ja ik heb hem gesproken, je wist wel van dat ongeluk en dat hij in een tolstoel zit, hè?' 'Ja, dat heb ik destijds in de krant gelezen.' En haar gezicht kon je zien dat ze het vreselijk vond dat Billy zoveel pijn moest lijden. 'Nou dan gaat het verder wel goed geloof ik, hij kende je naam nog.' Daar werd ze zichtbaar heel vrolijk van. 'Heb je zijn zoon ontmoet?' vroeg ze nog steeds vrolijk. 'Ja, hij is heel aardig en hij deed heel lief tegen me. Hij heeft me zelfs hierheen gebracht omdat Jared en Paul het even te druk hadden.' Te druk met rondrennen als een megapuppy. 'Weet Jacob het al?' vroeg ze weer wat serieuzer. 'Nee, ik durfde het hem niet te vertellen, misschien doet Billy dat dadelijk wel, maar ik denk het niet.' 'Heb je Billy ook vertelt waarom je hem zocht?' vroeg ze en nu werd ze zichtbaar bang voor het eventuele antwoord. 'Ja, hij vond het goed en hij wilde me leren kennen.' Mijn moeder glimlachte en er viel zichtbaar en last van haar schouders, opeens nam de vermoeidheid haar lichaam over en ze viel in slaap. Op weg naar huis dus. Ik was blij dat ik het ziekenhuis weer uit kon lopen. Toen hoorde ik opeens weer mijn smsgeluidje, in het ziekenhuis heb ik namelijk geen bereik doordat die apparaten storen op de mobiele telefoons. Hoe gaat het met haar? Wat zei Billy? Zullen we naar je toe komen? J&P Ik glimlachte even omdat ik het zo lief vond dat ze aan me denken. Het gaat slechter met haar. Hij is mijn vader maar zeg niks tegen Jacob. Als jullie ztijd hebben mogen jullie wel langs komen. Xx A Ik stoptje de oortjes van mijn mobiel in mijn oren en begon naar huis te lopen. And you know I'd walk a thousand miles if I can just see you tonight...

Reacties?
Druk please op de groene knop, het is een kleine moeite en ik zou er heel blij mee zijn.