Opdracht Nederlands 2

Dit is het tweede verhaal voor school. Vinden jullie hier grammaticale fouten? Je mag echt streng zijn, heel streng. Dat is mijn leerkracht ook.
En welke vinden jullie het mooiste? Deze of die ander?

Ik stond met een vreemd gevoel op, ik keek naar de grond. Ik kon niet voor me kijken, ik kon het gewoon niet. Ik zuchtte toen ik vooraan in de kerk stond. Daar keek ik naar mijn handen en zei ‘We gingen samen de wereld zien, een gezin stichten… Toen je in het ziekenhuis lag beloofde je me steeds opnieuw dat je niet zou opgeven, dat je zou blijven vechten voor mij.’ Ik hapte naar adem. Het was alsof ik stikte, stikte van verdriet.

‘Waarom Jarne? Waarom ben je niet gewoon blijven vechten?’ een gruisloze traan rolde over mijn wang. Ik keek rond in de kerk, alle ogen waren op mij gericht, ze stonden vol medelijden. ‘Je hebt me hier laten stikken, je gaf alles op.’ Zei ik gesmoord. De pijn overspoelde mijn lichaam. Het was een hatelijk gevoel.

‘Ik haat jou’ ik hoorde gesmoorde kreunen vanuit de menigte. Het was ook zo, ik haatte hem. ‘Ik haat jou omdat je me hier alleen laat.’ Mijn ogen vulden zich met tranen. ‘En weet je, die kist is echt lelijk.’ Alweer hoorde ik gesmoorde kreunen vanuit de menigte. ‘Je hebt ze speciaal voor mij gekozen omdat ik witte kisten prachtig vind. Maar nu ik weet dat jij erin ligt is ze echt afschuwelijk. Naast jou word alles lelijk.’

‘Ik weet nog toen je me vertelde dat je kanker had. Mijn wereld zakte in, onze wereld zakte in. We verdienden dit niet Jarne.’ Tranen rolden ondertussen over mijn wangen. Ik veegde die cru weg en zei ‘Je verdiende dit niet lieverd. Je moest hier naast me staan, geen herdenking, gewoon compleet gelukkig zijn. Misschien konden we nu wel trouwen. Maar nee, het is jou begrafenis.’

‘Ik weet dat er nu mensen kussen, dansen en lachen terwijl jij daar ligt. Ik begrijp niets meer. Ik sta hier, met alle pijn. Ik zou alles doen om jou terug te winnen, echt alles. Ik wil je terug Jarne.’ Ik zucht even ‘Ik heb geen hoop meer, ik heb niets meer om voor te leven. Want diegene waarvoor ik leefde, ligt daar, in zijn afschuwelijke kist.’

‘Ik hou van jou’ fluisterde ik. Ik schraapte mijn keel en zei ‘Uiteindelijk ben ik trots op je, je hebt altijd je best gedaan voor iedereen. Je bleef vechten voor mij. Niemand heeft het zo lang kunnen uithouden met die verschrikkelijke ziekte in zich. Je had geen lichte aandoening meer Jarne, het was helemaal uitgezaaid. De dokters zeiden altijd dat het niet lang meer zou duren, niet langer dan een maand.’ Mijn keel werd dicht gesnoerd. Ik haalde diep adem en zei ‘Maar je deed het, je hebt 10 maanden langer gevochten, uit liefde voor mij. Ik ben zo trots op jou Jarne.’ Ik keek op en ging verder ‘Ik ben je dankbaar voor alle toffe momenten dat we samen hadden. Ik ben je dankbaar voor onze liefde. Wij hebben iets bijzonders, onze liefde voor elkaar. Dat kon niemand hebben, alleen wij twee.

‘Ik moet afscheid nemen van mijn grote liefde. Maar dat lukt niet. Afscheid nemen bestaat niet want ik zie jou gauw terug. Dan kunnen we in het hiernamaals verder leven, kunnen we voor altijd samen zijn. Kan jij constant fluisteren dat je van me houdt zoals je tot op de laatste minuut van je leven deed.’ Ik keek voor de laatste keer naar zijn familie en daarna naar de kist. Ik raapte al mijn moed bijeen en ging naar de kist. Ik legde mijn hand erop en fluisterde ‘Tot ziens Jarne. Ik zal altijd van je houden.’ Een traan rolde over mijn wang en spatte uiteen op de kist.