I really do not want to lose you. 11*

Toen kwam mijn verjaardag. Onaangekondigd, ongewild, onbelangrijk en vergeten.
Althans, dat is wat ik had gedacht toen ik wakker werd. Ik besloot me op te maken en mooi aan te kleden die dag, want het zowiezo een belangrijke dag. Ik werd zestien en ookal merkte niemand het, vond ik het een goede gelegenheid om me op te tutten. Dus ik krulde mijn haar en bracht er veel volume in nadat ik een uitgebreid bad had genomen voor de andere meiden nog maar eraan konden denken om wakker te worden, ik deed mijn beste schoenen aan en mijn uniform zag eruit om door een ringetje te halen. Ik deed wat make – up op, enkel mijn ogen, want mijn gezicht was – godzijdank – altijd gladjes en effen geweest en problemen, zoals jeugdpuistjes of acne, heb ik nooit gehad. Dat heb ik van mijn moeder geerfd, want niet zij en ook Daphne niet, hebben ooit zulke problemen gehad.
Ik liet de meiden nog even doorslapen en ging naar de binnenplaats om te wachten tot de ochtendrumoer begon en hoorde opeens voetstappen mijn kant op komen.
Ik zag Daphne op hoge elegante haakjes en met een glimlach van hier tot Sidney en met een klein pakje in haar handen.
Toen stond ze ineens voor me en begon luidkeels “Happy Birthday” te zingen.
‘Ben jij op je hoofd gevallen of zo? Straks maak je iedereen wakker!’ siste ik haar toe.
‘Maar wat heb je nu? Het is weliswaar je verjaardag en ik...’ ze keek zelfvoldaan en trots uit haar blauwe kijkers. ‘Heb een cadeautje voor jou!’
‘Heb je een cadeautje? Voor mij?’ ik was zo verbaasd en zo blij en zo vreselijk opgewonden dat ik weer zin had om in mijn handen de klappen. ‘Wat is het?’
‘Wel. Weet je nog dat toen wij nog klein waren we altijd een eenhoorn wilden hebben? En dan deden we alsof onze pony’s eenhoorns waren en toen heb je eens een stok op Charity’s hoofd willen vastkleven en dat mama daar niet echt om kon lachen?’
‘Niet om kon lachen? Ze was woedend! Maar wat wil je, ik was toen zes!’ We lachten erom, ik hield ervan om er terug aan te denken hoe fijn en geestig onze gezamenlijke jeugd is geweest.
‘Maar oke, wat heeft de eenhoorn met mijn verjaardag te maken?’
Daphne keek me met fonkelende ogen aan en gaf me fier en plechtig het pakje.
Ik opende het voorzichtig en zag een miniatuur beeldhouwwerkje van diamant gemengd met edelsteentjes van verschillende kleuren: Groen, blauw, rood, paars...
Het was een halskettinkje met een zilveren ketting. Ik en Daphne hadden het niet erg op goud, ik vond het maar voor oude mensen-juwelen.
Ik kon wel huilen ban blijdschap terwijl ik stralende Daphne dankbaar aankeek.
‘Dit is zo lief van je, dat had je echt niet hoeven doen.’
‘Ach, big deal. Alles voor mijn zusje. Er zit een tweede kettinkje bij. Ik heb ze voor ons beiden besteld, dan kan iedereen zien dat we zusters zijn!’ Er overheersde alweer een kilometerslange glimlach op haar gezicht terwijl ze me een dikke knuffel gaf nadat we de kettinkjes bij elkaar omdeden.
‘Ik vraag me af wat Draco voor je heeft. Het zal vast en zeker iets heel leuks zijn.’ zei Daphne.
‘Hm. Ik hoop dat hij geen moeite doet.’ Mompelde ik.
‘Ah, neem dat alsjeblieft terug! Je bent gewoon te verlegen om cadeautjes te ontvangen, maar stiekem vind je het wel leuk, natuurlijk.’ Ze keek me spottend aan terwijl ik onwillekeurig een glimlachje tevoorschijn toverde en voelde hoe het bloed naar mijn hoofd steeg.
Toen begon het rumoer stilaan en kwamen er allemaal mensen naar buiten. Sommige waarvan ik niet eens wist dat ze mij kenden of waarvan ik niet wist dat ze bestonden feliciteerden mij.
De dag liep gezellig en vriendelijk voorbij tot aan de namiddag waarop we kruidkunde hadden met Professor Snape. Ik zat daar vooraan te wachten tot de leraar eindelijk binnenkwam. Het leek toen alsof iedereen elkaar wilden overtreffen door steeds meer en meer lawaai te maken. Er vlogen overal briefjes rond en een tomaat. Toen kwam de professor binnen en op een doorweekse niet-bijzondere dag zou hij ons allemaal punten aftrekken en straffen opleggen, maar dat deed hij niet. Hij was goed gehumeurd en begroette ons allemaal hartelijk en liep toen naar zijn tafel.
Hij legde zijn boeken op de tafel en haalde een klein rood pakje tevoorschijn en liep naar me toe.
‘Astoria, dit is voor jou afgeleverd.’ hij wou zich omdraaien, maar bedacht zich een momentje en zei toen: ‘O ja, mijn felicitaties. Gelukkige verjaardag, meisje.’ En toen keerde hij pas terug naar zijn tafel om ons les te geven.
De uitdrukking op mijn gezicht was even verdwaasd als van de rest van de klas. We keken elkaar allemaal met een veelzeggende blik aan ongewild glimlachend aan het idee van een aardige professor Snape.
Na de les ging ik in de tuin zitten en opende het pakje. Er zat een briefje en een ring. Een prachtige zilveren ring met kleine diamantjes. Zo vreselijk romantisch en zo vreselijk mooi en vooral omdat ik wist van wie het kwam, voor dat ik het briefje maar zelfs hoefde te lezen waar Draco met mooie sierlijke letters had geschreven: “Gelukkige verjaardag, mijn enige liefde.”
‘Wat een schat...’ mompelde ik stilletjes.
‘Ja. Daar ga ik mee akkoord.’ hoorde ik ineens naast me en zag Draco trots naar me grijnzen.
‘O mijn god, liefste!’ gilde ik en sloeg mijn armen om hem heen en trok hem dicht tegen me aan.
‘Ik hou van je! Dit is echt het allerliefste cadeau dat ik ooit van mijn leven heb gekregen! Ik weet niet hoe ik je moet bedanken!’
‘Nou. Ik weet wel iets.’ Zei Draco bedenkend.
‘Wat dan?’ ik keek met grote ogen aan.
‘Dit.’ En hij trok me nog dichter naar zich toe en kuste mij liefdevol en zacht. Ik was van plan elk klein kusje of een passievolle uitbundige kus van hem voor altijd te onthouden. En deze heeft mijn hoofd nog steeds niet verlaten.
Het was onvergetelijk en zo zacht en tegelijkertijd zo fantastisch!
Mijn dag kon echt niet meer stuk. Van Naomy en Alisson kreeg ik ook een gezamenlijk cadeau, namelijk een hele namiddag gaan stappen, shoppen (op hun kosten), en dan ’s avonds iets gaan eten samen. Dat zou het aanstand weekend zijn, dus moest ik even wachten. We babbelden uitbundig over mijn cadeau’s en over Draco en Daphne was er ook bij. Ik heb sinds mijn kindertijd nog nooit zoveel pret gehad als die dag.

Ondanks dat het een heel drukke dag was geweest, was ik niet moe en kon ik maar niet in slaap vallen. Ik trok mijn peignoir aan en ging buiten aan het brugje zitten.
Toen hoorde ik de zachte stem van mijn allerliefste vriend waarvan ik al heel mijn leven – en nog steeds – de ring draag, zeggen: ‘Gelukkige verjaardag, Astoria.’
Gelukzalig liet ik mijn hoofd op zijn schouder zakken en zo zaten we een tijdje tot ik me slaperig begon te voelen.
‘Ik wil je niet kwijtraken, Tom. Wees de komende dagen alsjeblieft voorzichtig. Ik zweer het, ik wil het echt niet.’
Hij legde zijn arm om mijn schouder en trok me nog dichter tegen zich aan.