Mother Nature is a bitch. 8*

Het werd al donker en ik en Draco lagen nog steeds op het strandje en ik tekende nu driehoekjes op zijn buik. Alleen bij elkaar zijn gaf al een intense gevoel van geruststelling. Ik kende nog niemand die mij al kon geruststellen door enkel zijn aanwezigheid. Dus het was zeer extravagant van Draco en ik viel voor deze gave.
Ik hoorde Draco iets mompelen over ‘te laat’ en ‘teruggaan’ en we stonden op. Ik liep terug naar Zweinstein toen Draco achter me tevoorschijn kwam en mijn hand vastpakte. Mijn hand. We liepen dus hand-in-hand terug naar huis. HAND-IN-HAND! Ik hoopte dat het donker genoeg zou zijn om niet te zien wie er hand-in-hand liepen, maar Draco’s verschijning was altijd veel te groots geweest om te kunnen negeren. Dus hoopte ik dat er geen levende ziel op de binnenplaats zat toen we die kant opgingen. Mijn schietgebedjes werden verhoord en God negeerde mij niet. Ongezien kwamen we tot de slaapkamers en Draco had de slappe lach van mijn ogpelatenheid. ‘Je keek alsof iemand je zou doodschieten!’ hij kon zelfs zijn tranen niet bedwingen toen hij mij plaagde. Het was zeer genant. Ik gaf hem snel een kus en liep naar de meisjeskamer en ik kon niet wachten om op mijn bed neer te ploffen.
En opeens miste ik Daphne. Ik miste haar zo vreselijk hard dat ik amper kon ademhalen en huilen was het enige dat ik nog kon doen, leek het wel. Hoewel ze in de kamer hiernaast lag leek het alsof ze mijlenver van mij was en dat ik haar nooit meer terug zou zien. Ookal hadden we niet de sterkste band samen, waren we toch zussen en liefde voor een bloedverwant kan je niet verbergen. Althans, niet goed genoeg.
Ik plofte erop neer. Dan plofte Naomy plots naast me neer op mijn bed, ik schoof wat op om haar ruimte te geven, anders zou ze eraf vallen en keek haar bedachtzaam aan.
‘Daphne vroeg naar je, weet je.’ Meldde ze zacht.
‘Wat zei ze dan?’ ik voelde mijn ogen glinsteren van de tranen. Ik kon ze niet meer tegenhouden, het deed veel meer pijn dan ik had gedacht.
‘Ze zei dat ze je wou spreken. Ze maakte zich zorgen, volgens mij.’ Naomy’s zachte stem kalmeerde me een beetje. Plots voelde ik dat er aan de rechterkant van mijn bed ook iemand ging liggen, Alisson. Ze keek me geruststellend aan.
‘Huil maar uit, schat. Dat is beter dan al je emoties opkroppen.’
‘Je zou met haar moeten gaan praten, Astoria. Jullie zijn immers zussen.’
Ik wist dat Naomy gelijk had, maar ik wou mijn zus gewoonweg niet onder ogen komen, want ik wou niet dat ze zich voor mij zou schamen, want ik ben niet zoals zij dat gewild zou hebben. We lijken in geen enkel opzicht op elkaar, maar waarom voelde ik dan toch zoveel liefde? Ik aanbad haar, werkelijk, maar wederzijds was het niet.

De meisjes waren al naar hun bedden gegaan en ik lag nog te peinzen over de natuur. Hoe oneerlijk ze is, ze is werkelijk de grootste pestkop die ooit heeft bestaan, zelfs groter dan Draco.
Na nog wat uren leek gepeinsd te hebben nam ik uiteindelijk een besluit. Ik stapte uit bed en gehuld in mijn nachtjapon ging ik naar Daphne’s kamer. Toen ik klopte hoopte ik dat niemand open zou doen. Dan had ik een excuus om haar niet nu meteen te moeten spreken.
Maar mijn gebedjes werden niet verhoord en de deur werd opengedaan. Door Daphne zelf.
Ze keek me beduusd aan, ik merkte dat ze net uit bed kwam. Logisch.
‘J-je wou me spreken?’ hakelde ik.
‘Eh, ja, juist. Kom mee.’ Ze deed de deur achter zich dicht en liep me voor naar de huiskamer van Zwadderich. We namen plaats in de comfortabele zetels en ik keek Daphne onzeker aan. Ze was nerveus, dat zag ik. Maar dat was niet vreemd, we spraken elkaar niet echt wat je ‘vaak’ zou noemen.
‘Ik heb gehoord van... jou en Draco.’ Ze deed enige moeite om haar ogen overal op gericht houden behalve op mij.
‘Nou, ja. Hij maakte mij het hof.’
‘Dat is. Leuk.’ Zei ze glimlachend. Door de gloed van de kaarsen zag ik oprechtheid in haar glimlach. ‘Nooit gedacht. Jij en Draco.’
‘Daar zeg je zoiets!’ lachte ik ‘Dat was ook het laatste waar ik ooit aan gedacht zou hebben.’
Daphne lachte zachtjes. ‘Hoe gaat het met je studie?’
‘Goed. Waarzeggerij gaat uitstekend.’
‘Waarom verbaast mij dat niet?’ We lachten. Voor het eerst sinds maanden hadden we plezier enkel aan elkaars gezelschap.
‘Astoria...’ begon Daphne. ‘Ik maak me zorgen. De laatste tijd gebeuren er steeds vreselijke dingen. Nu Dumbledore dood is, kan niemand ons beschermen. Papa vindt ook dat je weg van Zweinstein moet, voor een tijdje. Naar huis, daar is het veilig.’
Ik was uit mijn veld geslagen.
‘En jij dan? Jij gaat me toch niet vertellen dat jij wil blijven nu het zo zogenaamd gevaarlijk is?’
‘Nee, Ree, ik moet blijven. Dit is mijn laatste jaar, ik kan me niet zomaar terugtrekken.’
‘Als jij niet gaat, dan ga ik ook niet. Ik blijf hier.’ zei ik vastbesloten. Als iemand haar ooit iets aan zou willen doen, dan moest ik zorgen dat ik in de buurt was. Niemand anders zou meer over haar bekommeren dan ik, ik moest er zijn.
‘Nou dan, als dat je eindbeslissing is...’
‘Dat is het inderdaad.’
‘Dan zou ik je zo goed beschermen als ik maar kan.’ Warm glimlachend stond ze op en knielde neer voor mijn schoot. ‘Of dacht je dat ik je aan je lot zou overlaten?’ ik keek naar de pretlichtjes in haar ogen.
‘Mijn lot? Hoor wie het zegt.’ Beiden stonden we op en Daphne nam me in haar armen.
‘Nee, ons lot.’