Rêves à paris. Five

-

. Het uur ging traag voorbij, nog trager dan anders. En Pierre begon je flink op de zenuwen te werken, je wist zeker dat je daar niet nog een uur ging naast zitten. Je had snel je boeken bij een genomen voor geschiedenis. Daarvoor moesten jullie naar een ander lokaal, dus liep je snel de klas uit. Je liep vluchtig de trap af, zo snel dat je heel de tijd het gevoel had dat je over je eigen voeten ging struikelen en van de trap ging donderen. Je wou voorkomen dat Pierre weer de hele tijd bij jou ging lopen. Je kwam buiten, en het was best fris. Je trok je jasje wat dichter en keek even achterom om te kijken of er Pierre misschien achter je aankwam. Je zag niemand dus ging je naar het geschiedenislokaal. De leerkracht was er nog niet, dus zette je jou snel vanachter in de klas, waar een bank alleen stond. Dan had je alvast geen last van Pierre. Je ging zitten en nam snel je blok uit je tas. Je had je gehaast dus je had nog wel even tijd om wat te tekenen. Vandaag ging het niet zo goed, je had totaal geen inspiratie. Dat had je normaal nooit, je had altijd wel een ideetje. Maar nu, niets. Helemaal niets. Je was nog helemaal in de war van Pierre. Hij was ineens de klas binnengelopen en had je helemaal van je stuk gebracht. Eerst dacht je dat het je niets deed, je wou dat het je niets deed, maar zonder dat je het besefte, vond je hem wel leuk. Maar je wou hem helemaal niet leuk vinden. Je wou hem stomme lul vinden. Maar kan je gevoelens zomaar tegen gaan ?
Je hoorde al geluiden in de gang en sloeg je tekenblok dicht en propte hem snel in je boekentas. De deur sloeg open en de hele klas stroomde binnen met helemaal achter aan… Pierre. Zijn ogen gingen de hele klas af en stopten bij jou. Zijn ogen bleven even hangen bij jou en gingen dan snel verder om nog een vrij plaatsje te zoeken. Het leek wel of hij zichzelf betrapte dat hij maar bleef staren naar jou. Hij ging snel zitten toen hij zag dat de meester binnenkwam…

Je hoorde de bel gaan. Je wou je snel weer haasten om Pierre te ontwijken, maar deze keer was hij je voor. En ging voor je staan. ‘Heey’ stamelde hij toen hij zo voor je stond. Je was al recht gestaan, dus stonden jullie nu maar een paar centimeters van elkaar verwijderd. Je kreeg kippenvel van de manier waarop hij je aankijkt. Het was alsof hij in je kon kijken. Het was precies of je niets verborgen kon houden, dat hij gewoon in je gevoelens keek. ‘Ik heb het gevoel dat je me daarnet probeerde te ontlopen’ Zei hij, zonder zijn blik van jou te verwijderen. ‘Euhm’ stamelde je. Je voelde je wangen warm aanlopen en wist dat je nu waarschijnlijk zo rood als een tomaat was. ‘ Ik moest nog… iets regelen.’ je glimlachte even, heel snel, dat het bijna onmerkbaar was. ‘Zullen we samen naar buiten gaan?’ zei hij al lachend. Je wou eigenlijk gewoon ‘ nee’ in zijn gezicht zeggen. Maar het was te moeilijk. Je kon het niet. ‘Euhm…ja. ‘ zei je voorzichtig. Hij glimlachte en gebaarde dat jij eerst mocht. Je moest lachen, hij was zo anders dan andere jongens. Hij deed echt moeite voor jou en jij wou hem maar blijven ontlopen en afwijzen. En eigenlijk, diep van binnen, vond je hem ook heel leuk.