Chapter 3: What are those things buried in my neck?

Ik rende de toegangspoort van de Sundorm uit en ging richting de poort van de Moondorm. Onderweg viel het me op dat er totaal niemand was zelfs geen stelletje van de dagklas die zich ergens achter een boom stiekem aan het aflebberen waren ofzo. Wat raar.

Ik kwam aan bij de poort en zag mijn sleutels op een paaltje bij de poort liggen. Er lag een briefje bij waarop stond:
'Volgens mij zijn deze van jouw Ribbon. Kaname Kuran.'
Ik glimlachte, draaide me om en wilde teruggaan naar mijn dorm. Maar het was zo'n mooie avond dat ik een enorme drang voelde om een omweg te nemen. Dus liep ik het bos in snoof de boslucht op. Gek eigenlijk een normaal iemand zou het doodeng vinden om zo in het pikkedonker door een bos rondtedwalen. Maar ik vind het juist comfortable. Ik lijk wel een vampier. Ik moest lachen om mijn binnenpretje en wilde verderlopen. Maar ik werd tegengehouden door twee mannen."Zo meissie. En wat doen wij hier zo alleen?" vroeg de grootste van de twee. "Een boswandeling maken?" zei ik vragend. "Dat moet je niet zo laat in de avond doen hoor meissie. Het kan hier gevaarlijk zijn!" zei de kleinere. Terwijl hij opeens allebei mijn polsen bij elkaar greep. "Er sluipen Hier namelijk vaak bloedzuigende beesten rond!" Hij rukte mijn hoofd opzij, waardoor mijn nek vrij kwam, en stond op het punt me te bijten. Toen opeens mijn polsen vrij kwamen en de man werd weggegooid. "Laat haar met rust." zei een rustige maar dreigende stem. Ik draaide me om, Kaname stond naast me. "Gaat het?" vroeg hij bezorgt. "Ja het gaat wel. Maar wat was dat?! Is die gast een vampier ofzo?!" vroeg ik verbaasd en een beetje schrokkerig. "Ja, ja dat is hij inderdaad." dat antwoorde had ik niet verwacht. Ik bleef nogal versufd op de grond zitten en zag hoe Kaname afrekende met de twee vampiers.

Toen de twee vampiers niet meer konden opstaan zakte Kaname opeens in elkaar. Ik hoorde hem wat mompelen. "Shit ik had een bloedpil moeten voor ik hier kwam." maar ik kon het niet verstaan. Ik rende naar hem toe. "Kaname-senpai! Gaat het?" maar zodra ik bij hem was werd ik opeens voor de tweede keer die avond vastgegrepen. Mijn nek werd weer ontbloot. Iets sherps boorde zich in mijn nek. En toen werd alles zwart.