#92.

Snel keek ik weg. Ik voelde hoe het schuldgevoel in me een hoogtepunt aan het bereiken was. Misschien moest ik het er gewoon maar uitgooien, dan was ik er van af. Ik bleef naar zijn schoenen staren, terwijl ik me te onzeker voelde om hem recht aan te kunnen kijken. Ik was een lafaard en schond hun vertrouwen, dat besefte ik maar al te goed.
“Ik heb een verrassing voor je.” Nog voordat de woorden tot me doordrongen keek ik hem alweer recht in de ogen. Ik deed het zonder er bij na te denken. Zijn ogen toonden gemengde gevoelens, maar voor zover ik kon afleiden was hij niet kwaad. Zijn ogen waren nog altijd dof, maar er zat een soort van zachtheid in gemengd. Ik probeerde om klanken uit mijn mond te laten komen, maar dat ging niet. Ik had hem schreeuwend verwacht of net huilend en teleurgesteld en in het ergste geval zou hij op het punt gestaan hebben om onze relatie te beëindigen, maar dit versloeg mijn verbeelding. Ik loog, deed hem pijn en hij bezorgde me een verrassing. Misschien was dat wel typisch iets voor Bill, die onvoorspelbaarheid. Tenzij hij een negatieve verrassing bedoelde natuurlijk, maar dan zouden zijn ogen dat wel verteld hebben. “Kom je?” Hij gebaarde dat ik naar binnen moest. De combinatie van zijn ogen en zijn stem overtuigde me van mijn voorgevoel. Hij was week en kwetsbaar, maar had nog net een klein tikkeltje onverschilligheid in zich. Hij knikte nog een keer toen hij me zag twijfelen. Ik liep onze kamer binnen en hoorde zijn voetstappen vlak achter me. De deur viel in het slot, gevolgd door een geluid dat erop wees dat hij de deur sloot. De haartjes op mijn lichaam gingen overeind staan. Ik hield er niet van om opgesloten te zijn en ik begon me af te vragen of dit alles hier wel echt goed was.