101. Blijven slapen?

Na een lange stilte kwamen haar ouders de kamer binnen en barste Friedolien in tranen uit. ik kreeg het moeilijk om haar te zien lijden. Dit verdiende ze echt niet. Ondertussen was Bill naast me komen zitten en had hij mijn hand vastgenomen. Ik schudde steeds ongeloofwaardig met mijn hoofd. Bill keek me bezorgd aan. “ Schatje.” Fluisterde hij. “ Zou je anders deze avond niet bij me blijven slapen?” ik keek hem raar aan. Dit was nu niet echt een vraag die je stelde in deze situatie. “ Wel euhm…” aarzelde ik. “ Het is omdat ik Tom niet alleen wil laten deze avond, als jij er bij bent ben ik zeker dat er altijd iemand bij hem is als ik even weg moet ofzo.” Na zijn uitleg begreep ik wat hij bedoelde. “ Ik zal even naar mama bellen om het te vragen. Normaal zal het wel geen probleem zijn.” fluisterde ik. Bill liet mijn hand los en ik wandelde naar buiten terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak haalde.

Ik toetste het nummer van mijn moeder in en nog geen minuut later nam ze al op. Meteen vroeg ze hoe het met Friedolien ging. ik deed heel de uitleg die Irina daarnet had gedaan. Ik hoorde aan mama haar stem dat ze het ook moeilijk kreeg en er mee inzat. “ Het zal wel goed komen met haar.” Probeerde ze me bemoedigende woorden mee te geven. Ik mompelde een ‘ja’ en zei erna dat ik nog een vraag had. “ Mam, mag ik bij Bill en Tom blijven slapen deze avond?” “ Waarom?” vroeg ze meteen. “ Bill wil niet dat Tom alleen blijft vandaag en morgen.” Zei ik. “ Heb je iets met Bill?” vroeg ze. ik draaide met mijn ogen, echt typisch iets voor mijn moeder om meteen op de man af te vragen of ik iets had met Bill. “ Neen, mama. Ik slaap in de logeerkamer, moest je het willen weten en ik zweer het je dat ik niets heb met Bill. we zijn gewoon heel goede vrienden.” Loog ik terwijl mijn hart tegen mijn borstkast bonsde. Om de één of andere reden was ik bang dat mijn moeder zou zien dat ik loog, wat niet kon want ik stond te bellen. Ik hoorde haar zuchten en uiteindelijk zei ze dat het mocht. Ze zou mijn logeertas klaarmaken en in de gang zetten zodat ik er straks gewoon achter kon komen en weer verder kon. “ Bedankt mama, je bent de liefste van heel de wereld.” zei ik. “ Hou maar op met je geslijm.” Lachte ze.

Ik legde mijn telefoon terug af en wandelde terug naar binnen. ik zag dat Bill en Tom hun jas terug aan het aandoen waren. Bill keek me hoopvol aan. ik knikte naar hem om te zeggen dat het mocht. “ gaan we nu al weg?” vroeg ik er meteen na. “ Ja.” zei Tom. “ Friedolien moet rusten, en dat gaat niet als er hier zoveel mensen zijn.” ik knikte begrijpend. Ik ging eerst nog eens naar Friedolien en zei dag tegen haar. “ We komen zo snel mogelijk terug.” Zei ik. “ Ze mag morgenavond al naar huis.” zei haar vader tegen me. “ Och super,Frie. Ik zal zeker dan eens langskomen.” Beloofde ik haar. Friedolien knikte vermoeid. Ik gaf haar een kus op haar wang en nam toen ook mijn jas. Toen ik hem aanhad draaide ik me nog eens om en zwaaide naar Friedolien. “ Tot maandag.” Hoorde ik Irina links van me zeggen. “ Ja, tot maandag.” Zei ik. Ondertussen legde Bill zijn arm over mijn schouder en liep Tom achter ons. Samen wandelden we naar buiten en stapten elk in onze auto.

“Liefje, je zal wel thuis moeten stoppen, want mijn mama heeft mijn logeertas in de gang gezet.” Zei ik terwijl ik mijn gordel vast klikte. “ Is goed schatje.” Zei Bill. “ Ik ben blij dat je nog eens bij me blijft slapen.” Zei hij met ene glimlach op zijn gezicht. “ Ik ook. Ik heb wel gezegd tegen mijn moeder dat ik in de logeerkamer slaap.” Zei ik aarzelend. “ Is niet erg.” Zei Bill. “ Ik weet wel beter.” Grijnsde hij. Ik draaide lachend met mijn ogen. Na een aantal minuten rijden stopte hij aan mijn huis. ik stapte uit en deed de deur open en zoals verwacht stond mijn logeertas aan de deur. “ Dank u mama!” riep ik door de gang. “ Is niets.” Zei ze terwijl ze de gang kwam ingelopen. Ze gaf me nog een kus en zei me gedag. Ik kon niet snel genoeg terug in de auto zitten. ik wilde terug dat zalige gevoel voelen van alleen ik en Bill samen in één bed en verliefd zijn.