#90.

Het was opvallend stil toen ik binnenkwam in huis. Ik sloot de voordeur achter me met het nodige lawaai. Niet dat het agressief bedoeld was, of ook maar erg luid overkwam, ik wilde gewoonweg dat ze werkelijk hoorden dat ik terug was. Ik wilde niet zo stil mogelijk naar binnen sluipen om me dan te verstoppen in een van de badkamers. Eigenlijk kon ik best wel een lange douche gebruiken, maar het leek me beter om daar nog even mee te wachten. Een onopvallend kuchgeluidje ontsnapte uit mijn mond. Ik wist niet wat ik van deze situatie moest denken of wat ik ook maar verwacht had dat er zou gebeuren. Misschien had ik verwacht dat op zijn minst een van hen naar me toe had gerend, of dat Bill verlegen om de hoek kwam kijken en me beschuldigend aan zou kijken, maar er kwam niemand. Waren ze soms niet thuis? Mijn tassen gooide ik in de gang, waarna ik mijn jas uitdeed en aan de kapstok hing. Mijn eerste gevoel nam mijn voeten mee naar de keuken, waar ik uiteindelijk Tom aantrof. Hij had een keukenshort aan en was bezig met het schillen van aardappelen. Het zag ernaar uit dat er frieten op het menu stonden.
“Van bezigheidstherapie gesproken. Je mocht gerust voorgesneden frieten gekocht hebben hoor”, grapte ik. Er volgde niet meteen een reactie. Hij merkte me niet op, of wilde me niet opmerken. Toen ik dichterbij ging kwam ik tot de vaststelling dat hij oortjes in had. Ik kon inderdaad muziek horen, wat aangaf hoe hoog het volume wel niet stond. Ik tikte zachtjes op zijn schouder, wat een slecht idee was.