#86.

“Bij de combinatiemethode gaan we drie verschillende medicijnen toedienen uit verschillende categorieën. Elke groep heeft een specifiek doel en door meerdere groepen te combineren verkleint de kans dat er resistentie optreedt. Bij resistentie vindt het HIV-virus een soort omweg, waardoor de medicijnen niet langer meer werken en ze dus geen zin meer hebben.” “Wacht eens even”, onderbrak ik hem. “Wilt u nu zeggen dat ik HIV heb en geen aids of wat bedoelt u nu eigenlijk?” Hoe langer ik in deze kamer zat, hoe ingewikkelder het voor me werd. Misschien was het wel beter dat ik het niet geweten had. “Juffrouw Freyer, HIV is het virus dat de ziekte aids veroorzaakt. Zolang er geen tests afgenomen zijn kan ik niet met zekerheid zeggen of u werkelijk al aids hebt of niet, maar het is wel zo dat de gewone mens deze termen erg vaak door elkaar gooien, terwijl er wel degelijk een verschil is.” Ik knikte even, als teken dat ik het begreep. “Komt u anders met me mee, dan kunnen we meteen al bloed afnemen om te laten onderzoeken.”

Zowat een uur later stapte ik vermoeid terug in Tom’s auto. Over een paar dagen zouden de resultaten binnen zijn en had ik een nieuwe afspraak bij de dokter. Tegen die tijd zou hij ook al enkele combinaties medicijnen voor me uitgezocht hebben, als ik het goed begrepen had.
Ik liet mijn ogen over de ingebouwde klok glijden en kwam tot de vaststelling dat ik eigenlijk nog lang niet terug naar huis hoefde. Ik had nog wel even de tijd om rond te rijden en om de stad te verkennen voordat het middag was en daar was ik eigenlijk wel blij om. Het zou behoorlijk moeilijk zijn om vlak na zo’n doktersbezoek Bill onder ogen te moeten komen. Ik negeerde het feit dat er elf gemiste oproepen op mijn mobieltje stonden, klikte mijn gordel vast en begon te rijden.