11. Broken innocence

Ik staarde naar de jongen in het zand, en al het andere vervaagde. Het voelde alsof ik in een afgrond viel. Als het duister steeds sneller op me af kwam, maar toch voelde ik me zweverig.
Dit kon niet gebeurd zijn.
Het was onmogelijk.
Hij zou een vamp worden, een vuile bloedzuiger!
Maar waarom staarde ik dan naar zijn prachtige gezicht als een blinde die voor het eerst de zon zag? Waarom had ik het gevoel dat de hele wereld om hem draaide, en dat altijd al zo was geweest? Waarom begreep ik alles nu pas? Waarom was alles opeens zo onbelangrijk? Alle pijn, al het verdriet?
Waarom was ik op deze jongen ge-imprint?
Het voelde alsof ik van de wereld was afgesneden, samen met hem. Maar hij ging langzaam kapot.
Zijn geschreeuw sneed door me heen als een mes. Nee, als een bijl. Ter grootte van een flat. Zijn gezicht vervaagde achter een waas van tranen.
Deze pijn was onbeschrijflijk. Ik had hem nog nooit horen praten, maar hij was alles voor me. En nu veranderde hij in een steen.
Ik kon zijn hart onregelmatig horen kloppen.
Nog 3 dagen.
Nog 3 dagen en het was voorbij. Nog 3 dagen en hij was voorbij.
Er stroomden tranen over mijn wangen, ze vielen in het zand, naast hem.
Ik zakte door mijn knieën, overmand.
Voorzichtig stak ik mijn trillende hand uit, om die van hem aan te raken. Snikkend liet ik mijn vingers over de van pijn gebalde vuist glijden.
Opeens greep hij mijn pols vast.
"W...Wie...!?" Gilde hij door tussen de schreeuwen van pijn door.
Ik snikte schor. Het was niet zijn schuld. Het werd hem allemaal aangedaan.
"Leah." zei ik, mijn stem overslaand. En met de langzaam sterker wordende stank in mijn neusgaten voegde ik toe: "Het spijt me. Het spijt me."

Later, veel later zakte zijn hand open. Ik rolde me op tot een bal en bewoog zachtjes heen en weer, op de maat van een zacht: "Nee, nee, nee, nee, nee, nee..." dat al uren uit mijn schorre keel kwam.
Ik dwong mezelf om te focussen.
Ik moest hem doden. Ik had hem moeten doden.
Maar hoe kon ik hem nou vermoorden? Iemand die zo prachtig, zo onschuldig was?
Maar dat kon hij niet blijven. Niet nu ik kon horen hoe zijn hartslag onregelmatiger werd, hoe hij naar vampier rook.
Langzaam stond ik op, en met een onverdraaglijke pijn die door mijn borstkas sneed draaide ik me om.