27. Enormous

En binnen was het nog erger. Tussen al deze mensen voelde je je nietig en kansloos. Je wist dat je niet zo pessimistisch moest doen, maar je kon het echt niet helpen! Het was gewoon zoveel in één keer. “Hoe houd je dit vol?” Vroeg je angstig aan Taylor, die rechts van je liep. “Kweenie.” Antwoordde hij onverschillig. “Je raakt eraan gewend.” “Vind je het hier dan niet enorm groot?” Vroeg je Taylor. “Groot?” Zei hij verontwaardigd. “Je maakt een grapje, zeker.” Je werd rood. Het was helemaal geen grapje geweest, je meende het serieus. Dat zei je maar niet, want dan schaamde je je dood. Dat deed je nu eigenlijk al. “Mja.” Mompelde je terug als antwoord. Jullie hielden stil bij een soort van balie. “Naam?” Hoorde je een norse stem vragen. “Taylor Lautner.” Antwoordde Taylor. “Nummer 215.” Een hand verscheen door de opening in het raampje en gaf Taylor een briefje. Meer kon je zo niet zien, op deze hoogte. Je hoorde hoe Félicia jouw naam voor je zei, want de man achter de balie kon jou nu natuurlijk niet zien. Stomme rolstoel, herhaalde je in je gedachten. “Die staat niet op de lijst.” Zei de norse stem geïrriteerd. “Oh, maar ik heb het geregeld met meneer Fance.” Félicia liet zich niet zo gemakkelijk uit het veld slaan. De man zei dat hij contact met hem zou opnemen en even later gaf Félicia jou ook een papiertje. Je las wat erop stond:
Nummer 1027, kamer 213, 2e verdieping. Auditie rol: Divine, 16:15
Dat zag er best rommelig uit. Nouja, je snapte het zo wel. “Kwart over vier.” Zei je tegen Félicia. “Hoe laat is het nu?” Félicia keek op haar horloge en schrok toen. “Tien over vier! Nog vijf minuten om je auditieruimte te vinden!” “Wat?!” Riep je in paniek. “Dat is gekkenwerk! Met rolstoel en al?”