92. Ik blijf bij je, Friedolien.

Na een lange stilte leek ik terug gekalmeerd. Het viel me nu op dat het al donker was buiten en dat de regen tegen het raam kletterde. Het was echt een emotionele dag geweest vandaag. “ Ik kom je morgen bezoeken,hé.” Zei ik om de stilte te doorbreken. “ Maar je moet trainen.” Zei Friedolien verontwaardigd. “ Dat kan wachten.” Ging ik verder en liep naar haar bed toe en zette me op de rand ervan. “ Maaike, je moet trainen. Je bent geselecteerd voor de Olympische Spelen. Dit is de kans van je leven en je gaat je droom nu toch niet verspillen omdat ik over die knots ben gevallen?!” zei ze streng. “Ik kan nog genoeg trainen de komende maanden.” Beet ik terug. Friedolien schudde verontwaardigd haar hoofd. “ Frie, ik kan maandag extra hard oefenen. En maandag moet ik op training zijn want die Ruben komt of hoe noemde hij alweer?” zuchtte ik.

“Wil je niet dat die jongen komt trainen?” vroeg Tom plots. Ik haalde mijn schouders op. “ Niet dat ik het niet wil, maar het komt nu wel een beetje ongelegen vind je niet?” zei ik terwijl ik Tom doordringend aankeek. “ Ja, dat wel. Maar eigenlijk ben ik wel stiekem nieuwsgierig hoe die jongen dat doet. Die kan toch nooit zo lenig zijn als jullie?” ging hij op mij in. Ik zag dat Friedolien begon te stralen door het complimentje dat er in Tom zijn zin verborgen zat. Gelukkig maar, zo lachte toch even. Alles zou wel weer goed komen. Het moest gewoon. Ons leven was perfect tot nu toe, dus hier zouden we ook wel als beste vriendinnen uitkomen.

Uit het niets werd er plots op de deur geklopt en stormde Irina binnen. Man, het is hier de zoete inval, dacht ik. “ Friedolien! Wat heb je in godsnaam uitgestoken?” vroeg ze. “ Over een knots gevallen.” Zei ze en ik zag dat ze zich schaamde. “ Maar meid toch! Dat moet toch ook altijd mijn beste gymnasten overkomen!” ging ze tekeer met grote handgebaren. “ Dag coach.” Zei ik heel droog. Ze schrok precies op uit haar spraakwaterval die ze aan het geven was en besefte plots dat ik, Bill en Tom er ook zaten. “ O, hallo. Ik had jullie nog niet gezien.” Zei ze gechoqueerd. “ Is niet erg coach.” Zei ik met een glimlach. “ Ik heb net de dokter gezien. Hij heeft me alles uitgelegd en ook gezegd dat je morgen al geopereerd word. Dit zal een lange revalidatie worden,hé meid.” Zei ze met een sombere blik in haar ogen. “ En dit moet altijd mijn beste gymnasten over komen.” mompelde ze nogmaals. “ Euhm, coach? Mag ik iets vragen?” zei ik plots. Ze keek me terug aan en knikte. “ Zou ik morgen mogen een training overslaan om bij Friedolien te zijn?” vroeg ik bang en zette mijn zieligste blik op. Irina keek me streng aan. “ Ik zal maandag een uur langer trainen? Als het moet zelfs twee uren?” probeerde ik nogmaals. Ik had het gevoel dat ze niet ging toegeven. “ Ik begrijp je heel goed Maaike.” Begon ze. Dit ging een nee worden ik voelde het en sloeg mijn ogen al neer. “ Ik heb zelf ook nog zo’n ongeval meegemaakt weetje. En ik had toen ook nood aan mijn beste vriendin en die was er ook niet toen.” Ging ze verder. “ Dus daarom vind ik…” ze zweeg weer even. Ik haatte het als ze de spanning zo opdreef om simpel weg op 1 domme vraag te antwoorden. “ Dat je bij haar mag blijven. Maar enkel morgen.” Zei ze er snel achter.

Ik kon mijn oren niet geloven. “ Echt?” zei ik met een hoge stem. Irina knikte. “ Maar dan wil ik wel dat inderdaad maandag een uur langer traint.” Zei ze. “ Zeker, dat doe ik.” Zei ik met een brede glimlach. Ik keek Friedolien aan en kwam van het bed. “ Ik blijf bij je.” Zei ik en gaf haar een knuffel.