Een leven vol leugens. (hp storie) deel 2.

Niet veel later was ik in de kerkers. Ik wist dat hij hier was en geen les gaf. Ik klopte aan. Toen liep ik naar binnen. ‘Mevrouw Jones, wat een aangename verassing. Wat doet u hier?’vroeg Sneep. ‘Lees zelf maar.’ Ik gaf hem het briefje. Hij las het, met een flauwe glimlach op zijn gezicht. ‘Je weet dat je vanavond strafwerk moet maken?’vroeg hij. Ik knikte. ‘Hoe kon je zoiets eigenlijk zeggen?’fluisterde hij. ‘Heel simpel. Je opent je mond en je zegt het.’ Hij keek me met een doordringende blik aan. ‘O kom op, ik was gewoon kwaad, dat is alles. Ze denkt dat ik het niet meen. Ik ben niet meer zo doorzichtig door al die leugens in mijn leven. Ik wou dat ik iemand de waarheid kon zeggen.’ Zo, dat was eruit. ‘Je weet dat dat niet kan.’zei hij kalm. ‘Je moet voorzichtig zijn met wat je zegt tegen wie.’zei hij. ‘Je kunt weer naar de les toe. En let deze keer op je woorden.’ Ik knikte. ‘Yes sir!’ Ik salueerde en liep naar de deur. ‘O, en Doris?’ Ik draaide me om. ‘Wees voorzichtig, vooral in de buurt bij Omber. Ze is niet achterlijk. Gedraag je.’ ‘Zal ik doen.’ ‘En bied je excuses aan, ook al verdient ze die niet.’ Ik glimlachte. Toen liep ik terug naar de les.

Toen ik weer bij het lokaal was, haalde ik even diep adem om me te kunnen beheersen. Toen liep ik weer naar binnen. Omber keek op. Ik liep eerst naar haar toe. ‘Het spijt me dat ik uit mijn slof schoot. Ik kon me niet beheersen.’mompelde ik. Ze glimlachte vals. ‘Ga maar weer zitten, en beheers je in het vervolg een beetje. Ik liep mompelend weg. Ik ging weer op mijn plek zitten. De rest van de les dacht ik na. Ik had mezelf bijna verraden. Ik moest echt oppassen. Toen ging de bel en moesten we naar de volgende les. Toen we buiten gehoorafstand van Omber waren, kon ik me niet meer beheersen. ‘Die gekke oude toverkol! Wie denkt ze wel dat ze is? Ons schoolhoofd?!’ Harry begon te lachen. ‘In ieder geval kunnen we ons samen door haar strafwerk heen slepen.’zei hij. ‘Ik verheug me er al op, maar niet heus.’ En zo liepen we naar de volgende les.

‘Moeten jullie niet naar Omber?’zei Hermelien toen we na het eten in de leerlingenkamer waren gaan zitten. ‘Shit, ja!’riep ik. Ik sleepte Harry zowat uit zijn stoel en we gingen snel naar haar kantoor. Ik klopte aan. ‘Binnen.’zei ze met een gemaakt suikerzoet stemmetje. We gingen naar binnen. ‘Ah, daar zijn jullie. Ga maar zitten.’ Ze wees naar twee tafeltjes. ‘Ik wil dat u, meneer Potter, de volgende regel opschrijft: ik mag niet liegen. En u, mevrouw Jones, u moet het volgende opschrijven: ik mag geen leugens schreeuwen.’ Ze gaf ons een aparte veer. ‘Krijgen we geen inkt?’vroeg Harry. ‘Die zullen jullie niet nodig hebben. Ik begon met schrijven en fluisterde zachtjes de woorden die ik op moest schrijven. ‘Ik…mag…geen…leugens…schreeuwen.’ Toen voelde ik een stekende pijn op mijn linkerhand. De woorden ‘ik mag geen leugens schreeuwen’ leken in mijn hand gekerfd. Ik negeerde pijn en schreef door. Ik zag dat Harry stopte en me aankeek. Ik schudde mijn hoofd ten teken dat hij niets moest zeggen maar doorschrijven. Hij schreef door. Ik ook, tot ik al gauw een heel velletje vol had geschreven. ‘Mag ik een nieuw blad, professor?’vroeg ik met een lief glimlachje. ‘Deze heb ik al vol geschreven.’ Ze bekeek mijn blad. ‘Geef mij je hand.’beval ze. Ik gaf haar mijn linkerhand. ‘U kunt inderdaad nog wel een blad volschrijven.’zei ze en gaf me een nieuw vel. Harry was pas op de helft. Ik schreef snel door, tot we allebei tegelijk klaar waren. Ze bekeek onze handen en vond dat het bericht wel ‘goed doorgedrongen’ was.