#78.

Het miezerde nog steeds toen ik een paar uur later weer wakker werd. Ik sliep de laatste dagen niet vast, wat ik weet aan mijn zenuwachtigheid. Met mijn ene hand sloeg ik het deken wat weg en probeerde ik zo voorzichtig mogelijk vanonder Bill vandaan te kruipen. Wonderbaarlijk genoeg had hij zijn greep rondom me niet veranderd. Zijn armen hingen nog steeds beschermend rondom me. Zijn greep was misschien wat verslapt, zijn houding niet. Het moest echt oncomfortabel zijn om te slapen. Ik prees me even gelukkig dat hij zo’n vaste slaper was, want anders had ik hem met mijn bewegingen gegarandeerd wakker gemaakt.
Op mijn blote voeten liep ik rondom het bed om zo Bill’s lichaam wat te verplaatsen van aan de andere kant. Ik kon het niet aanzien om hem daar zo te zien liggen. Nadat ik hem wat rechter gelegd had plaatste ik zijn handen op zijn buik en dekte ik hem terug toe. Ik bukte voorover en gaf een kusje op zijn voorhoofd. Ik kon er maar steeds niet bij dat hij niet wakker van me werd, wat ik ook met hem deed. Zelfs die regen en donder leek hem niets te doen. Of misschien was hij te uitgeput van de afgelopen dagen dat hij dat anders kon doen dan toegeven aan zijn vermoeidheid. Zo stil mogelijk zocht ik wat kleren uit en deed ik de deur open. Ik haalde opgelucht adem toen de deur weer in het slot klikte. Ik wist dat het vreselijk was, maar ik had sloop liever nu weg en vertelde hem later een uitvlucht dan dat ik hem eerst nog onder ogen moest komen.
Tastend in het donker begaf ik me naar de badkamer. Hoewel ik hier nog geen week was, wist ik toch al behoorlijk goed de weg en wist ik ongeveer welke obstakels ik tegenkwam. Even bleef ik stilstaan bij de kamer van Tom, maar ik hoorde niets. Geen enkel snurkgeluidje. Eigenlijk hield ik niet van het donker, maar ik vertikte het om het licht aan te steken en om dan het risico te lopen om betrapt te worden.
Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Weldra zou ik keihard geconfronteerd worden met de feiten en vooral met het verloop van mijn verdere leven. Of eerder wat er daar nog van restte. Ik wreef de slaap uit mijn ogen. Ik was vergeten te kijken op het uurwerk hoe laat het was. In ieder geval had ik nog wel tijd om me te douchen, aangezien ik maar een afspraak had rond elf uur bij de dokter. Ik vloekte binnensmonds. Begon het dan toch eindelijk door te dringen dat het echt vandaag was en dat er niets anders opzat dan mezelf erdoorheen te spartelen.
Op slakkentempo bereikte ik uiteindelijk toch de badkamer. Ik deed de deurklink naar beneden en stak mijn andere hand al uit om de lichtschakelaar in te duwen. Alleen was dat niet nodig. De kamer was al verlicht toen ik die opende. Ik schrok zo van het felle licht dat ik even met mijn ogen moest knipperen. “Godverdomme, Tom!” riep ik uit toen ik doorhad dat ik niet de enige aanwezige hier was