#73.

Een heerlijke geur overweldigde me toen we het zaakje binnenstapten. Ik zag heel wat dingen liggen die ik nog nooit van mijn leven gezien had. Ik nam me voor om heel wat van die Duitse specialiteiten te proeven. Ik zou vast wel even moeten wennen aan het eten hier, maar als ik de verschillende dingen in de bakkerij bekeek, voelde ik hoe het water me al in de mond kwam. “Goeie middag”, verwelkomde een man van ongeveer veertig jaar ons. Ik knikte even en wenste hem hetzelfde toe in mijn beste Duits. “Ik kom voor die taart die ik besteld heb, Marcus.” “Juist”, antwoordde hij en hij verdween terug naar achteren. Blijkbaar had Bill niet veel te kiezen. Hij ging het met de taart moeten doen die zijn moeder besteld had. Niet veel later kwam de man terug met een aardbeientaart die er heerlijk uitzag. Verlekkerd keek ik naar de plukjes slagroom die erop bevestigd waren. “Zo, deze is gevuld met pudding zoals je vroeg.” Merina knikte. “Bill is gek op pudding”, verklaarde ze. Ik lachte luidop. Bill verslaafd aan pudding. Had ik het niet kunnen weten. “Wil je soms nog iets anders?” vroeg ze toen ze zag hoe mijn ogen over al het andere lekkers gleden. “Ik zou dat daar heel graag eens proeven”, zei ik terwijl ik een van de vele taartjes aanwees. “Neem dat ook nog maar, Marcus.” Hij stak het taartje weg in een tweede, weliswaar veel kleinere doos. “Hoe noemt met dat trouwens?” vroeg ik, omdat ik geen idee had wat ik gevraagd had. Het zag er gewoon lekker uit. “Dat heten we hier Bienenstich. Typisch Duits dus.” Ik knikte. Merina betaalde en zo gingen we de gure wind terug tegemoet.