79. Irina's mededeling.

Na een paar minuten stonden we voor het turngebouw. Ik en Friedolien stonden onze fiets op slot te doen toen Irina toekwam met haar auto. “ Zullen we wachten op haar?” vroeg ik. Friedolien knikte en braaf stonden we te wachten op Irina tot ze uit haar auto stapte en naar ons toekwam. “ Goedemiddag meisjes. Jullie zijn mooi op tijd. Ga maar alvast naar mijn bureau, ik kom zo bij jullie.” Zei ze toen ze bij ons stond. Ik en Friedolien knikten en liepen samen het turncomplex binnen. Op dit uur moesten de kleintjes turnen, de kleinsten waren een jaar of 5, en de 12 tot 14 jarigen. Er liepen er een paar in de gang rond net zoals een paar trainsters. Van iedereen kregen we een proficiat om wat we in Mie hadden gepresteerd. Met een brede grijns namen ik en Friedolien de complimenten in ontvangst en wandelden we tot Irina’s bureau. We bleven voor de deur staan wachten. Nog geen 5 minuten later kwam ook Irina aangewandeld. “ Kom binnen meisjes.” Zei ze terwijl ze de deur opendeed. Ik en Friedolien volgden haar en gingen op de 2 stoelen voor de bureau zitten. “ En hebben we eigenlijk veel nieuwe inschrijvingen gehad coach van kleine meisjes?” vroeg ik uit nieuwsgierigheid. “ We hebben een stuk of 10 nieuwe.” Zei Irina terwijl ze ook achter haar bureau ging gaan zitten en haar computer opstartte. “ Amai, dat zijn er meer dan vorig jaar.” Zei Friedolien. Irina knikte en zei : “ Tja, het nadeel aan deze sport is dat ze niet zo bekend is.” Ik knikte begrijpend, dat was inderdaad ook zo.

“ Ja, ik zal jullie niet langer in spanning houden, ik heb 2 mededelingen voor jullie.” Zei ze. er schoten kriebels door mijn buik en ik ging op het puntje van mijn stoel gaan zitten. “ Twee?” herhaalde Friedolien. Irina knikte : “ En het zijn twee aangename mededelingen.” Er verscheen een glimlach op Irina’s gezicht. Dat gebeurde echt niet veel. Zenuwachtig zat ik aan mijn T-shirt te prutsen. Irina boog zich over haar bureau naar ons toe. “ Als eerste “ zei ze “ we hebben een uitwisselingsstudent. Hij komt bij ons turnen, hij is Spaans maar komt naar hier om zijn Duits te oefenen. Hij is ook een ritmisch gymnast.” Ik schudde even met mijn hoofd en dacht dat ik het niet goed had begrepen. “ Excuseer coach, hij?” herhaalde Friedolien het. Ze had het dus ook niet goed begrepen. “ Inderdaad, hij. Wij mogen straks in ons midden de enigste mannelijke ritmisch gymnast verwelkomen. Hij komt zoals ik al gezegd heb, bij ons oefenen en meetrainen om zijn Duits te oefenen.” Gaf Irina meer uitleg. Ik kon het niet geloven. Ik had nog nooit een jongen deze sport weten uit voeren. “ Hoe heet hij dan?” vroeg ik. “Rubén Orihuela Gavilan.” Las Irina af van haar computerscherm. “ Dat is ook ene mond vol.” Zei Friedolien met grote ogen. “ Inderdaad.” Zei ik “ Ik hoop dat jullie hem goed zullen ontvangen want hij traint vanaf volgende week mee met jullie.” Zei Irina en ze keek streng van mij naar Friedolien en terug. “ Natuurlijk zullen we hem goed ontvangen.” Zei ik. Ik kon er nog altijd geen staart aan krijgen dat er ene jongen deze sport uitoefende. “ En dan heb ik nog nieuws.” Zei Irina en nu verscheen er een glimlach tot over haar oren op haar gezicht. Ik kreeg zenuwen in mijn buik terug. Naar mijn gevoel was dit groot nieuws. “ Ik heb, toen we in Mie zaten een bericht gekregen vanuit Beijing. “ zei ze. Beijing, ik het zei me iets maar wat. “ Ik ga meteen met de deur in huis vallen meisjes.” Zei Irina. Ik keek gespannen van Friedolien naar Irina. “ Jullie zijn geselecteerd voor de Olympische Spelen.”