#61.

Lijf tegen lijf, zo stonden we kussend onder de hete waterstralen.
Het besef van tijd was ik verloren. Ik voelde Bill’s kortere haar tegen mijn voorhoofd aanplakken, ik voelde zijn borstkas, zijn buik die tegen me aanwreef, zijn beenhaar dat mijn been kietelde. Ik voelde elke vezel van hem. Ik voelde zijn kleine vriend tegen mijn onderbuik. Nee, dit ging niet uitdraaien op seks en zo voelde hij het ook aan. Na een tijdje ontdeed hij me van zijn lippen. Hij nam de fles shampoo vast en begon mijn haar in te zepen. Ik draaide me met mijn rug naar hem toe, zodat het beter ging voor hem. Ik liet de shampoo even inwerken. Bill kwam achter me staan en drukte een kusje in mijn nek. Het duurde niet lang voordat ik zijn hand weer vasthad. Op de een of andere manier kon ik het niet laten. Ik wilde zijn hand altijd rondom de mijne hebben. Ik hield van die stilte. Geen van ons beiden hoefde ook maar iets te zeggen. Alleen het neerplenzen van de druppels was te horen. Ik ging weer vlak onder de stralen staan om zo de shampoo uit mijn haar te krijgen. Ook al was het mannenshampoo, ik kon niet ontkennen dat het goed rook. Terwijl Bill zich aan het inzepen was met de douchegel ontsnapte er een traan uit mijn ooghoek. Slechts een enkele traan, zo goed als onherkenbaar tussen alle andere waterdruppeltjes. Ik stak de schuld op de prikkende shampoo en ik geloofde mijn eigen leugen nog ook.