Einde

Ik had het lef niet gehad. Ik had het lef niet gehad om er een einde aan te maken. Ik was te bang. Te laf. Maar ik was op tijd weggekomen. Ik zat nooit ergens stil. Ik was doodop. Maar ik moest in beweging blijven. Anders zouden ze me vinden. Ik zou niet meer weten wat te doen. Ik zou weer in mijn oude leven terug getrokken worden. Gedwongen het te leven. Ik wou het niet. Ik kon het niet aan. En ik kon... Je weet wel wie, nooit meer in de ogen kijken. Niet na wat ik ons beiden had aan gedaan. En het meest door wat ik hem aan had gedaan. Ik wou verdwijnen van deze aardbol. En ik hoopte dat het niet meer lang zo duren voordat dat zou gebeuren. Ik kwam dagelijks vreemde figuren tegen. Ik wist nu in één opslag wat het waren. Vampieren, maar ook dan had ik weer niet genoeg moet om me te laten vermoorden. Ik was te zwak. Te laf. Te bang voor de pijn. Te bang voor de dood. Mijn benen zouden het niet lang meer volhouden me overal heen te slepen. Ik moest ergens overnachten. Het werd al schemer, en in het donker rond zwerven was nu helemaal niet slim. Ik had nog maar weinig geld over, maar genoeg om in een motel te overnachten. Ik zat in mijn kamer. Ik liep naar het raam en gooide het open. Ik had uitzicht over het dorp waar ik was beland. Ik had veder geen idee waar ik was. Kaart lezen was nooit echt mijn ding geweest. Een boom stond voor het uitzicht naar het meer. Ik zuchtte en deed het raam dicht. Ik kleedde me om en liep naar het bed in de kamer. Het maanlicht viel door het raam naar binnen. Ik had de kracht en de zin niet om de gordijnen te sluiten. Ik zuchtte en ging onder de dekens liggen.

[...]

Ik kreunde en ging overeind zitten. Nu kon ik slapen, lukte het niet. Er miste iets. Ik wist wel wat het was, maar ik wou het niet weten. Ik pakte mijn mobiel. 2:53 stond er aangegeven, ook stonden er honderden sms'jes en gemiste oproepen weergeven. Ik opende één sms'je.
Kom alsjeblieft terug.
Ik hou van je.
Jasper <3
Ik slikte, nog één dan... Dat kon toch geen kwaad? Ik moest stiekem gewoon weten of hij nog net zo hard dacht aan mij, als ik elke dag aan hem.
Mag ik mijn hart terug?
Hij ligt nog bij jou.
Jasper <3
Ik zuchtte en legde mijn mobiel weer op het kastje naast het bed. Ik kon nooit genoeg krijgen van zijn lieve berichtjes. Ze scheurden telkens een stukje van mijn hart af. Maar ik vond dat het het waard was. Ik kon er mee leven. Als ik maar wist dat hij ook nog aan mij dacht. Een schaduw ging langs het raam, en het maanlicht werd voor heel even geblokkeerd. Mijn adem stokte. De schaduw was te groot geweest voor een vogeltje of een ander dier. Het was een mens... Een vampier. Ik ging bang voor het raam staan, maar ik zag niks. Mijn ogen waren er niet goed genoeg. Ik zou me omdraaien tot er weer een schaduw langs het raam ging. Ik verstijfde en draaide me weer om. Mijn mond viel open en voor de zoveelste keer deze deze week moest ik vechten tegen de tranen in mijn ogen. Langzaam deed ik het raam open. Ik glimlachte voor het eerst sinds tijden en sloeg mijn handen voor mijn mond. Ik stapte van ontzetting achteruit. Hij glimlachte ook toen hij door kreeg wat ik voelde. Hij sprong soepel vanuit de boom door het raam en sloot het. De gordijnen werden dicht gedaan. Tranen vielen over mijn wangen. Ik strompelde steeds meer achteruit als hij een stap vooruit zette. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee...' mompelde ik schor. Hij glimlachte voorzichtig. Mijn knieholten kwamen tegen het bed aan en ik viel achterover. Ik kroop achteruit tot ik met mijn rug tegen de muur zat. In een flits was hij niet meer waar hij eerst stond. Hij zat nu tegenover me op het bed.
'Kom met mee terug.' prevelde hij zachtjes. Ik schudde mijn hoofd.
'Kan ik niet.' mompelde ik. De woorden wil ik niet kon ik er niet uit krijgen. Want alles in mijn lichaam schreeuwde inmiddels dat ik het wel wou. Mijn brein was alleen nog niet overtuigd. Misschien was dit niet het moment om naar mijn brein te luisteren. Misschien... Moest ik voor één keer eens naar mijn hart luisteren. Al klonk mijn hart niet erg betrouwbaar op dit moment. Het ging veel te snel was uit het ritme geraakt, en ik kon een stotter bui voelen opkomen van de zenuwen.
'Ontspanning-therapie.' zuchtte hij glimlachend. Ik wou protesteren, maar dit keer was hij weer sneller. Hij plaatste een rij zachte kusjes in mijn nek, en ik werd slap. Het zenuwachtige gevoel verdween en een gelukzalig gevoel kwam ervoor in de plaats.
'Kom alsjeblieft mee terug.' mompelde hij. Hij glimlachte een scheve lach, en ik voelde wat borrelen in mijn buik, nee het was niet een gevoel van honger. Ik wist dit keer zeker wat het was. En ik was er voor het eerst in tijden blij mee. Ik was blij dat ik te laf was geweest. Te bang voor de dood. De pijn. Ik was blij met wat ik had gedaan. Ik was zo blij, dat ik dit moment nu en zo mocht beleven. Alleen hij en ik. Zo moest het zijn.
'Ik hou van je.' vertelde ik hem zacht. Zijn lach werd groter en voordat ik het wist lag ik met mijn rug op het bed. Zijn gezicht hing boven het mijne.
'En je weet niet half hoeveel ik ook van jou hou.' prevelde hij. Onze lippen raakten elkaar, en ik wist dat ik dit gevoel voor eeuwig wou hebben. Nooit meer zou ik het anders willen. Dit was mijn leven, en mijn leven was geweldig.