Eén na laatst

Ik smolt weg onder zijn lippen. Mijn hoofd zat vol met roze wolken, ik had geen besef meer van wat er om me heen gebeurde. Ik ademde even door mijn neus voor lucht, en een momentje werd het even allemaal weer helder in mijn hoofd. Ik duwde hem met alle kracht in me weg. Hij keek me verward, verbaast en teleurgesteld aan. En ik voelde me precies zo als hij keek, min het teleurgesteld. Ik had geen idee van wat er nou precies net was gebeurd. Van de kus tot het wegduwen is alles een grote wazig wolk in mijn hoofd.
'Ik... Euhm... Ik... Laat ook maar!' zei ik gefrustreerd. Ik was het een beetje zat dat ik steeds niet uit mijn woorden kon komen. Ik draaide me om en trok een sprint naar mijn auto. Mijn hoop dat ik voor één keer sneller was als hem, was waardeloos geweest. Hij had me een paar stappen laten zetten en greep me toen alweer vast.
'Yasmine...' prevelde hij zachtjes, niet wetend wat te zeggen. Een lange stilte volgde. Hij wou een uitleg gokte ik. Een uitleg die ik niet uit mezelf zou beginnen. Waarom? Geen idee, het was nog steeds een beetje wolkig in mijn hoofd.
'Waarom?' fluisterde hij alleen maar. Ik slikte en duwde de tranen terug die naar buiten wouden komen. Ik ging hier toch niet om huilen? Ik wou toch weg? Ja toch?!
'Ik...' Nee, dit keer zou ik uit mijn woorden komen. Ik snoof diep. 'IK KAN DIT NIET MEER OKÉ?!' schreeuwde ik en de tranen liepen nu toch over mijn wangen. 'Al dit vage gedoe. Moord aanslagen op mij, zonder enig idee hebben waarom. Vage ongelukken in w.c.'s. Vage pijnen onder het slapen of waar dan ook!' snifte ik, 'Ik kan het gewoon niet meer Jasper. Echt niet.' bekende ik hem gebroken. Hij liet voorzichtig mijn pols los. Ontzet keek hij me aan. Ik snoof nog een keer en liep toen naar hem toe. Ik drukte een kus op zijn wang, 'Ik kan het echt niet meer aan.' prevelde ik zijn oor en toen rende ik naar mijn auto. Ik deed hem van het slot, stapte in en scheurde weg. De hele weg was wazig geweest door de tranen die steeds opnieuw terug kwamen. De radio had ik uit frustratie uitgezet. Sinds waarneer werd When you're gone van Avril Lavigne weer gedraaid?! Dat sloeg toch nergens op?! Ook al had ik het liedje anders met alle plezier luidkeels mee gezongen, ik was er nu niet voor in de mood. En ik wist of ik er ooit nog weer voor in de mood zou komen... Ik had ook mijn mobiel uitgezet. Eerst waren het alleen maar telefoontjes van mijn vader en moeder, en natuurlijk sms'jes. Maar nu kwamen er ook onbekende nummers in. Maar ik had ze snel geïdentificeerd toen ik de sms'jes had gelezen. De Cullen familie en Bella hadden mijn nummer ook opgespoord. En... Je weet wel wie, had nog het meest gebeld en ge-sms't, hij had mijn vader en moeder binnen tien minuten ingehaald. Ik was gestopt bij een goedkoop hotel en nu zat ik in mijn kamer. Ik had eigenlijk geen idee wat ik moest doen. Ik was in een opwelling weg gegaan. Misschien was ik niet in staat geweest 'redelijke' beslissingen te nemen zoals... Je weet wel wie, had gezegd. Zijn naam was me inmiddels al teveel geworden. Hij moest maar door het leven gaan als Je weet wel wie. Misschien moest ik het afkorten? JWWW? Ik zuchtte, yeah right. Ik pakte mijn mobiel en zette hem aan. Meteen kwamen er allemaal geluidjes van ontvangen berichtjes. Ik drukte op oké om een berichtje te openen. Maar tot mijn ongeluk belde net iemand me, en nam ik dus op.
'YASMINE?!' werd er verbaast geschreeuwd, 'Gelukkig je neemt op!' werd er vrolijk geschreeuwd. Het geluid dat eerst zachtjes op de achtergrond te horen was, was nu luider. En de stem aan de telefoon herkende ik uit duizenden. Het waren niet mijn ouders. Niet Bella. Niet... Je weet wel wie. Het was Edward. Tranen die net waren opgehouden, kwam nu geluidloos weer naar beneden gevallen.
'Yasmine? Waar ben je nu?' klonk er streng vanuit de mobiel. Ik antwoorde niet, staarde wezenloos naar het apparaat in mijn hand. 'Yasmine?' Hij hoefde weer geen antwoord te verwachten. Er klonk een zucht. 'Kom naar huis.' prevelde hij. Ik snifte luid.
'Nu ben ik er gelukkig zeker van dat je er nog bent.' grinnikte hij flauw en niet gemeend. Ineens klonk er een vaag geluid. De telefoon werd door gegeven.
'Yasmine?' werd er zachtjes gepreveld. Schrok en drukte op het rode telefoontje. Ik gooide mijn telefoon naar het einde van het bed. De hele avond had ik telefoon gehad. En verschillende sms'jes. Ik had sommige bekeken, dit keer goed nadenkend en kijkend voordat ik drukte. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Met mijn handen in mijn haren zat ik voorover gebouwen. Mijn knieën opgetrokken tegen mijn hoofd, mijn tranen over mijn wangen rollend. Wat was mijn leven nog waard? Kon iemand mij dat vertellen? Verdiende ik dit leven nog wel? Ik schudde mijn hoofd. 'Nee.' mompelde ik. Ik verdiende dit leven niet. Ik tilde mijn hoofd op en keek naar de badkamer deur. Zou ik? Had ik genoeg lef? Hoe moeilijk kon het zijn? Eerst mijn benen maar eens in beweging krijgen en van bed gooien. Ik strekte mijn benen en zette ze naast het bed. Ik duwde mezelf langzaam om hoog. Ik wankelde even gedesoriënteerd, maar daarna zette ik mezelf recht en ik strompelde ik naar de badkamer. Welke manier zou het makkelijkst zijn? Ik wou de minst pijnlijke... Ik had hier verder geen ervaring in dus zou ik moeten gokken... Ik sloot mijn ogen en pakte van alles uit het medicijn kastje. Ik sloot het kastje weer en keek in de spiegel. Mijn mobiel ging over en ik keek even door de badkamer deur naar het oplichtende apparaat op mijn bed. Zou ik nog een laatste keer opnemen? Dat kon toch geen kwaad. Ik liep naar mijn mobiel toe en nam op.
'Ik weet waar je bent Yasmine!' gilde Alice, 'En waag het niet te doen wat ik wéét dat je gaat doen!' schreeuwde ze boos. Geschokt liet ik de telefoon vallen. Mijn conclusie: Ik moest snel zijn. Ik sprintte naar de badkamer. Ze waren te laat. Ik was op tijd. Ik was snel genoeg geweest.