#58.

Twijfelend keek ik naar de deur. Er zat een slot op. Ik wist niet of ik de deur nu moest sluiten of niet. Ik hield er niet van om deuren te sluiten. Zelfs als ik ook nog maar op een toilet zat voelde ik me ongemakkelijk. Alleen al maar omdat de kans bestond dat de deur niet meer open zou gaan. Ik weet het, het was zo’n kinderlijke angst die ik doorheen de jaren ontwikkeld had. Ik besloot dan maar om het er niet op te wagen. De enige die zou kunnen binnenkomen was Bill. Of Tom natuurlijk. Het zou me niet verbazen moest hij toevallig toch binnen willen glippen, hoewel hij wist dat ik hier zou zijn. Tom zou nu eenmaal altijd Tom blijven, profiteren waar hij ook maar kon. Ik grinnikte bij mijn eigen gedachte. Mijn slaapkleed liet ik op de grond neervallen. Er ging een grote spiegel boven de marmeren wastafel en ik zag meteen dat ik er niet al te fris uitzag. Het leek me dan ook beter om weg te kijken ervan. Ik had net een voet in de douchecabine geplaatst toen ik de vaststelling kwam dat ik helemaal geen shampoo en douchegel mee had. Ik trok enkele kastjes open en vond al snel het plankje dat duidelijk bezet was met spulletjes van Bill. Ik mocht van geluk spreken dat hij zijn haar goed verzorgde, want ik vond meteen ook nog eens een flesje conditioner.
“En jij dacht aan mijn spullen te zitten?”