#57.

“Ik denk dat ik maar even een douche ga nemen.” Het mocht dan misschien wel een gewoonte zijn van hen om hier zo in hun boxer te zitten, ik had toch liever net iets meer aan dan dit slaapkleedje. Bovendien wou ik liever niet weten hoe ik erbij zat. Het had natuurlijk erger gekund, want er zaten in mijn koffers ook wel wat meer doorzichtige dingen. Waarschijnlijk had Bill ze niet gevonden, of misschien net wel.
“Zal ik je de weg tonen?” probeerde Tom. Ik schudde mijn hoofd. “Dit huis ziet er net iets minder ingewikkeld uit dan jullie vakantiehuis, dus ik neem aan dat ik het wel vind.” Ik plaatste mijn bord op het aanrecht en verdween toen via de trap. Eerst liep ik naar Bill’s kamer, waar mijn koffers in de hoek van de kamer lagen. Ik opende ze een voor een en zocht een jeans en een warme trui uit. Het werd buiten steeds kouder en ik had geen zin om er een verkoudheid bij te krijgen. Zelfs een simpele hoestbui kon bij wijze van spreken al fataal zijn voor iemand met aids. Tenminste bij iemand die al in een gevorderd stadium zat. Ik had wat dingen opgezocht op het internet, zodat ik toch al een heel klein beetje voorbereid was op wat ik zou horen in het ziekenhuis. Ik vroeg me af of ik er wel goed aangedaan had. Ik bleef neergehurkt zitten voor mijn koffers en staarde naar de inhoud, zonder dat ik echt wist wat ik zag. Ik haatte dit soort momenten waarop mijn gedachten afdwaalden naar dat ene ding. Over het algemeen kon ik dat kleine, maar zeer belangrijke feit goed verbergen, ik had een sterke persoonlijkheid. Ik had karakter, maar toch nam dat niet weg dat mijn zwakke plaatsen nog altijd makkelijk de doorboren waren eenmaal je wist hoe precies. Ik dwong mezelf om wakker te worden uit mijn trance, nam mijn kleren vast, trok mijn sporttas open en haalde daar het nodige ondergoed uit. Met het hoopje stof onder mijn arm liep ik naar de badkamer, die ik gelukkig snel gevonden had. Het was slechts twee kamerdeuren verder dan de kamer van Bill. Ik durfde het nog niet ‘onze’ kamer te noemen, daar leek het me nog te vroeg voor. Ik voelde me er nog niet helemaal op mijn gemak, het was mijn thuis nog niet. Daar zou nog wel verandering in komen, hoopte ik.