#55.

“Pas maar op, Kaulitz. Straks beland die pannenkoek nog in je gezicht.”
“Dat kan je niet maken”, hoorde ik Tom grommen vanachter het fornuis. “Ik ben hier speciaal vroeg voor opgestaan en dat om jou te verassen. Dus gooi er alsjeblieft niet mee. Voor mijn part gooi je met alles dat je tegenkomt, maar niet met dat.” Tom draaide zich om en trok zijn wenkbrauw omhoog bij het zien van onze gezichten. “Het was een grapje Tom. Een grap.” Hij mompelde wat onverstaanbaars en kwam toen aangelopen met een eerste goudbruine pannenkoek. “Dankjewel”, zei ik hyper. Ik nam meteen de suiker en bezaaide de hele pannenkoek ermee. Wat was het toch heerlijk om dit als ontbijt te krijgen.
“Heerlijk Tom, echtwaar”, zei ik nadat ik vier stuks naar binnen gewerkt had. Het was al lang geleden dat ik nog zo’n lekkere pannenkoeken gegeten had. Tom’s gezicht lichtte even op, duidelijk trots op zijn prestatie. “Ik dacht dat Bill de enige was die kon koken?” Ik herinnerde me vaag iets over Tom en spaghettisaus. “Onderschat me niet, Chaya.” “Ik heb het hem geleerd”, onderbrak Bill hem. Geweldig, ik had hen blijkbaar aangestoken met mijn sarcasme. Bill slaakte een plotse kreet uit. Geschrokken keek ik naar hem en toen weer naar Tom. Ik zag Bill even met zijn hand over zijn been wrijven, waaruit ik kon afleiden dat Tom hem een schop gegeven had. “Ik wil alleen maar zeggen dat het erg lekker was.” Daarmee hoopte ik de discussie te beëindigen.