#53.

Ik zag een twinkeling in zijn ogen. “Nee, ik ga het je niet vertellen.” Ik kneep mijn ogen tot speeltjes. “Ook goed, waarschijnlijk wil ik het toch niet weten, nietwaar?” Bill’s ogen maakten een rondje in hun kassen. “Wil je gewoon ook maar heel even ophouden met opmerkingen te geven?” “Ja, maar -” Ik kreeg de kans niet om verder te protesteren. Zijn warme lippen drukten zich op de mijne. Met het puntje van mijn tong verkende ik ieder plekje van zijn mond alsof het de eerste keer was. Zijn piercing gleed langs mijn tong, waardoor ik een kronkeling maakte. Bill’s greep op mijn polsen verslapte, waardoor ik mijn kans greep. Voordat hij het goed en wel doorhad lag ik bovenop hem. “Ik had me vannacht wel wat anders voorgesteld, maar ik moet toegeven dat dit wel wat goedmaakt.” Zijn handen verdwenen onder mijn slaapkleedje en bleven op mijn kont rusten. Het bleef even stil. Ik keek Bill recht in de ogen. Ik kon maar steeds niet bevatten dat ik mijn droom echt aan het leven was. Een knorgeluid doorbrak het innige moment. “Honger”, mompelde ik en ik sprong van Bill af. In zijn ogen was enige teleurstelling te zien. Natuurlijk had hij wel gehoopt op wat meer. “Je laat me toch niet verhongeren?” “Natuurlijk niet. Volgens mij zal het eten wel ongeveer klaar zijn.” “Klaar?” vroeg ik. “Ik heb genoeg aan een boterham hoor.” Zijn hand sloot zich om die van mij. Zo liepen we samen de trappen af en leidde hij me naar de keuken.