#49.

“Het spijt me dat het zolang duurde, liefje.” De deur aan de rechterkant waar ik zat werd opengehouden door een bodyguard. Het was de eerste keer dat Bill me zo aansprak. Ik voelde hoe mijn wangen warmer werden. Ik bloosde, alsof het de eerste keer was dat ik hem in mijn leven zag. Ik draaide me heel eventjes van hem weg, hopend dat hij het niet zou doorhebben. “Het geeft niet”, fluisterde ik daarna in Bill’s oor. Hij had de hele rit naast me gezeten, met zijn hoofd op mijn schouder. Hij was erg moe doordat hij verschillende tijdszones overbrugd had. Volgens mij was hij ook even ingedommeld. “Ik weet hoeveel ze voor je betekenen”, vervolgde ik zachtjes. Ik stapte uit de auto en voelde vrijwel meteen hoe Bill’s hand verstrengelde met die van mij. Bill hield echt van zijn fans, hoewel hij nooit echt wist wie ze waren en hoe ze in elkaar zaten. Hij zou ze nooit persoonlijk kunnen kennen, maar deed toch alles om hen gelukkig te maken. Ik bewonderde hem ervoor. Een gelukzalige roes ging door me heen toen ik besefte hoeveel geluk ik had. Het lot had me tot bij hem gebracht en ik had zelfs een extraatje erbij gekregen. “Zo, wat vind je ervan?” Tom’s woorden haalden me uit mijn korte trance. Ik keek hem even verward aan en begreep toen plots wat hij bedoelde. Er bevond zich een soort van kleine villa vlak voor mijn neus. Het zag er mooi uit, maar tegelijkertijd ook simpel. Het beviel me meteen. “Ik kan niet wachten om de binnenkant te zien”, antwoordde ik enthousiast. Er verscheen een scheve grijns op Tom zijn gezicht. Ik had die zo gemist. Ik slaakte een korte gil. Het was eruit voordat ik het besefte. Twee paar ogen prikten onmiddellijk op me. Ik zag hoe mijn trui afgedrukt stond op Bill’s rechterwang. Het zag er grappig uit, maar ik weerhield mezelf ervan om te giechelen. “Wat? Het begint gewoon eindelijk door te dringen dat ik jullie eindelijk terugzie.” Tom rolde even met zijn ogen. Bill deed net hetzelfde. “Die hersens in dat kopje van je komen ook een klein beetje achter, niet?” Ik zette een verontwaardigde blik op en porde met mijn elleboog in Bill’s zij. “Ga jij maar even in de spiegel kijken, schone slaapster.” Mijn wenkbrauwen trokken zich op en schonken hem een veelbetekende blik. Aan zijn blik te zien, begreep hij het niet. Ik hoorde Tom achter me grinniken. Dan was er toch nog iemand die met mijn humor kon omgaan.