~>11<~

Ik had geen idee wat hij deed, dus ik hield me stil. Wat ik wel merkte was dat ik het fijn vond. Ik had een raar gevoel in mijn buik, het voelde heerlijk. Langzaam gleed zijn tong over mijn onderlip en ik begon in paniek te raken. Ik had geen idee wat hij van me wilde. Een opgelucht gevoel overspoelde me toen hij mijn lippen liet gaan, maar ook honger, honger naar meer. Andy bloosde en keek weg. Op de een of andere manier merkte ik toen pas hoe lief hij wel niet was en hoe schattig. Zelfs al zag ik hem alleen maar in het vage maanlicht, toch zag ik dat hij me in zich op nam. Even keek ik naar mijn handen en zag dat ik trilde. Wat deed die jongen met me? ‘Aan je reactie te merken was dat je eerste zoen, of niet?’ Ik keek hem niet begrijpend aan, ik snapte echt helemaal niets van dat alles. Maar Andy had zich blijkbaar helemaal hersteld. ‘A-andy… I-ik…’ stamelde ik en ik raakte langzaam aan in paniek. De jongen zijn armen gleden achter mijn rug en hij trok me tegen zich aan. ‘Shht, dit valt denk ik onder ‘ik begrijp het niet.’ Rustig aan.’ Ik kon hem niet aankijken. Ik voelde me zo vreselijk raar. Mijn ogen gleden over zijn naakte borstkast en ik begon weer rood te worden. Het heerlijke gevoel vulde mijn lichaam weer en ik had geen idee waar ik moest kijken. Daarom kneep ik mijn ogen maar stijf dicht. Ik hoorde Andy grinniken. ‘Wat doe jij nou? Kom op open je ogen en kijk me aan.’ Ik kon het niet, zelfs niet toen hij het zo lief vroeg. Stilletjes en met nog steeds gesloten ogen liet ik me tegen zijn borst vallen. Ik rook iets heel lekkers en ik merkte, na een tijdje, dat het zijn lichaamsgeur was. Ik voelde zijn lippen in mijn haar. ‘wat doe je met me?’ fluisterde ik tegen zijn borst en ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. ‘Dit hoort niet, ik mag dit niet…’ Andy suste me weer. ‘Wat mag je niet? Vind je het raar als ik zegt dat je ook niet te begrijpen bent soms?’ Ik lachte ironisch. ‘Dat is waarschijnlijk hoe het moet zijn.’ Mompelde ik en ik kwam overeind. ‘wat ga je doen?’ vroeg Andy me geschrokken. ‘Op de bank slapen.’Antwoordde ik eerlijk en ik liep de kamer uit. Ik voelde me afkoelen naar mate ik verder bij Andy vandaan liep. Ik was zo in de war. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik snapte niet meer wat ik voelde. Huilend plofte ik op de bank. Alles werd me teveel, het was te verwarrend. ‘Aiyana?’ Ik keek op en zag Yxa in haar mensgedaante staan. Ze ging naast me zitten en knuffelde me. ‘Ik snap het echt niet meer, Yxa. Echt niet meer. Wat moet ik toch doen? Waarom verwarren ze me zo?’ ‘Shht, kalm maar. Andy is verliefd op je, hè?’ Ik keek haar verward aan. ‘Hij drukte zijn lippen op de jouwe niet?’ Ik knikte. ‘Dat heet zoenen. Mensen doen dat om te laten zien dat ze van elkaar houden of dat ze geïnteresseerd in elkaar zijn. Het hoort voor hen bij de voortplanting. Maar ook bij vriendschap. Alsof je elkaar likt.’ Ik knikte, al ging het totaal door me heen. ‘Is het vreemd dat ik het fijn vond?’ fluisterde ik beschaamd. Yxa lachte en schudde haar hoofd. ‘Helemaal niet. Andy is heel erg aardig. En hij vindt je geweldig, je moet hem alleen even duidelijk maken, dat je nog nooit een relatie met een mens hebt gehad en dat hij rustig met je moet doen. Dan komt het wel goed.’ Ik zuchtte en stond op. Ik had meer zin dan ooit om mijn poten te strekken. Waarom ook niet, schoot het door me heen. Langzaam opende ik de schuifdeur en liep naar buiten. Yxa liet een angstig piepje horen, maar ik negeerde haar en liet me op mijn poten vallen. Daarna holde ik het bos in. Het maanlicht liet mijn zwarte vacht glanzen en ik rende en rende tot ik niet meer kon. Hijgend bleef ik mijn een boom staan en liet een eenzame huil naar de maan horen. ‘Liefje? Ben jij dat, Aiyana?’ Ik keek op en zag mijn moeder staan. Ze liep op me af en streek liefdevol langs mijn nek. ‘wat ben ik blij te zien dat je niet gewond bent. Kom alsjeblieft terug en wordt moeder net als ik.’ Ik deinsde terug. ‘Nee, mam! Ik wil dat niet. Ik wil nog geen pups’ piepte ik. Mijn moeder keek me achterdochtig aan en rook toen aan mijn vacht. ‘Het is niet waar’ prevelde ze toen en ze liet een grinnikend geluidje horen. ‘Het is niet waar.’