We Don't Have a Band!

60 seconden vormden een minuut. 60 minuten, wel geteld een uur. En een uur was de tijd dat het duurde voor ik Taylor terug zag. Het was moeilijker dan ik gedacht had. De eerste les was die voor de middag en de middag was ook het moment dat ik pas mijn focus terug kreeg. Ik kon zweren dat Mr. Larety tegen me gesproken had tijdens de les maar kon me niet herinneren dat ik het gehoord of ik geantwoord had. Kim schreeuwde mijn naam door de gang heen, trok me weg bij Kaily die me iets wilde vragen en duwde me verder naar de turnzaal. Ze ratelde maar door over dingen die ik niet begreep maar toen zag ik de zaal en snapte haar ongerustheid. Het slagveld van de 2de wereld oorlog had er vast beter uitgezien. Slingers hingen half over de grond, ballonnen dreven door de lucht heen en iedereen liep nerveus door elkaar. “Dit is een ramp…” zei ik verdwaasd, streek mijn haren aar achter zodat ik alles beter kon zien. “Doe iets,” zei ze wanhopig en duwde me naar voor. Ik zuchtte, trok mijn jasje uit en stopte het haar toe. Met wat moeite ging ik op een van de tafels staan. Niemand leek me te merken, zelfs niet toen ik vriendelijk vroeg om te stoppen met joelen. Ze gingen gewoon door, leken een weg te zoeken op de vloer terwijl ze van de ene naar de andere kant van de zaal slenterde, druk pratend over hoe dit feest verschrikkelijk zou worden.
“Hé! Hou jullie mond…” schreeuwde een bekende stem bij me en met een soepele beweging stond hij naast me op de tafel. Natuurlijk had hij geen problemen om er op te raken, genoeg spieren om de tafel en mij boven hem te heffen. Iedereen bleef als versteend staan en richtte hun aandacht op ons. Ik mompelde snel een ‘dankje’ en sprak luid en duidelijk. “Oké, jullie…” ik wees naar een stel leerlingen wiens naam ik niet wist en knikte toen ze naar zichzelf wezen. “Haal die slingers weg, het is geen verjaardag voor een kind!”
“Kathy, zoek op internet naar betaalbare decoratie en ga na vraag doen over ons budget. Mo, jij zorgt er voor dat alles proper is zodat we snel kunnen werken. Kevin, jij belt naar de catering en vraag hun naar de prijzen. Oké, verdeel jullie en blijf alsjeblief rustig!”
Ze knikten, deelden zich op en gingen elk een kant op. Ik haalde opgelucht adem. “Dat deed je erg goed?”
Ik glimlachte, keek achterom en zag hoe hij van de tafel afsprong. Ik wilde gaan zitten en zo van de tafel afglijden maar nog voor ik door mijn knieën kon zakken, had zijn armen al om mijn benen geslagen. Ik gaf een korte gil toen ik achterover viel en zijn armen me opvingen. Ik keek hem kwaad aan, wilde zijn triomfantelijke grijns van zijn gezicht vegen maar wist niet hoe.
“Ik redde je, wat verdient dat?”
“Een mep?” stelde ik voor en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij probeerde gechoqueerd naar me te kijken, deed zijn uiterste best om niet zijn perfecte tanden niet bloot te lachen. Hij bleef me aankijken, leek een teken van spijt te verwachten die ik niet aan hem liet zien. “Taylor, zet me neer…”
Hij schudde zijn hoofd en trok me dichter tegen zich aan. Ik gromde zacht, keek hem nog kwader aan dan ervoor en balde mijn handen tot vuisten. Kim was me net voor, net op tijdof ik had ze tegen zijn borst geramd.
“Taylor, zo kan ze niet werken. Niemand haalt hier zijn voordeel uit,” zuchtte Kim en wachtte tot hij me weer op de grond zou zetten. Hij grijnsde,”ik heb er geen problemen mee. Ik ben erg tevreden en dat is een voordeel, toch?”
Ik grinnikte, duwde mijn vuist tegen zijn borst aan en glimlachte terwijl hij me neer zette. “Lotte, ik heb een site gevonden, kan je even komen kijken. Taylor?”
We knikten samen en grijnsden naar Kim toen we met haar mee rende. Ze legde alles duidelijk uit, de prijs was binnen het budget en ze konden leveren de dag na bestelling. Ik knikte goedkeurend, bestudeerde alles en gaf ze mijn goedkeuring. Ik had moeten weten dat Taylor er iets op te zeggen zou hebben maar luisterde niet toen hij zijn mening gaf over het wit dat duidelijk aanwezig was. Ik ging op de tribune zitten aan de rand van de zaal. Bekeek het grondplan en zocht een manier om alles te kunnen indelen. Taylor kwam bij me zitten, bestudeerde dezelfde kaart als mij. “Als we hier een dansvloer maken, hier de tafels zetten… Dan kan daar het podium komen en dan zetten we hier de bar, wat denk je?”
Ik keek op, staarde in het perfecte bruin van zijn ogen en glimlachte zonder het te beseffen. Hij schudde zijn hoofd, nam mijn hand in dat van hem en tekende zijn visie uit met de top van mijn vinger. Ik voelde mijn huid gloeien, het vage beeld van een film in mijn hoofd. Het was net zoals het moest zijn, trouwe oude romantiek waar niets tegen op kon. De oude zaal vervaagde en duisternis stak op, cirkelde om ons heen. “Jongens…”
Ik schrok op, keek verdwaasd naar Kathy en merkte nu pas dat ze al een paar minuten tegen me aan het praten was. “Wat?”
“We zijn de band vergeten!”