Chapter 39. Sing with your soul

Als we uit de auto stappen zit Faith met grote ogen naar het huis te staren. 'Ehm, ik had mijn moeder een groter huis belooft als ik genoeg geld had,' stamel ik. 'Anders leiden we je wel rond,' stelt mijn moeder. Ze duwt Faiths rolstoel voor zich uit. Nadat we de hele benedenverdieping hebben gehad onderdrukt Faith een gaap. 'Wil je nu gaan slapen? Dan leiden we je later verder rond want Justin moet straks ook nog naar een persconferentie,' zegt mijn moeder. Faith knikt en we rijden haar naar de trap. Eraan vast zit al een invalideliftje. Ik had het besteld zodra ik hoorde dat Faith met ons mee naar huis kon. Wanneer we haar haar slaapkamer inrijden valt haar mond open. Het is een prachtige lichte kamer met een groot tweepersoons bed in het midden. Het zonlicht schijnt door de gigantische ramen naar binnen. Mijn moeder tilt Faith op het bed. 'Ik help je wel even omkleden,' zegt ze. Ze kijken allebei mij aan. 'Ksst, wegwezen!' roept mijn moeder terwijl ze me de kamer uit jaagt. Ik strompel met mijn krukken de kamer uit. Achter me hoor ik gegiechel van Faith. Het moet er ook wel heel grappig uitzien. De deur word achter me dichtgegooit en ik ga tegen de muur aanstaan. Even later komt mijn moeder naar buiten. 'Zullen we gaan?' vraagt ze. 'Ik wil nog even Faith gedag zeggen.' Ik strompel de kamer weer in en ga op het bed zitten. Faiths hoofd ligt op het kussen en haar groene ogen staren naar het plafond. Haar gezicht is bleek en er zitten wallen onder haar ogen. 'We gaan zo weg. Gaat het allemaal goed komen hier?' vraag ik bezorgd. Ze knikt. 'Wil je mijn gordijnen dicht doen, Justin?' Ik kijk haar verrast aan. Het is de eerste keer dat ze mijn naam zegt. 'Tuurlijk.' Ik sluit de gordijnen en het word donkerder in de kamer. 'Als je ons nodig hebt, er staat een telefoon naast je bed en mijn moeder en ik zitten onder de sneltoets.' Ik hink weer naar haar toe en druk een kus op haar voorhoofd. Door het kleine beetje licht dat de gordijnen nog binnen laten zie ik dat er een kleine glimlach op haar gezicht verschijnt en het lijkt alsof er blosjes op haar wangen komen. Ik knip een keer met mijn ogen en als ik mijn ogen weer open doe lijken ze er niet meer te zijn. Ik zeg haar verdwaasd gedag en strompel de kamer uit. 'Let's go,' zeg ik tegen mijn moeder.

Ik hink door de groep gillende fans en fotografen heen naar de auto. Mijn moeder houd de deur voor me open en ik stap in. Als mijn moeder ook in de auto zit word de deur met een klap dichtgegooid en worden de blindmakende flitsen van de camera's gedimd door de getinte ramen. 'Pff, daar zijn we vanaf,' zucht ik. Mijn moeder knikt begrijpend. 'Ben je moe?' vraagt ze. 'Ja, ik heb mijn been gebroken, Faith is doodziek en ik zorg voor haar, ik kan er ook niet zo'n stel geobsedeerde roddeltantes bij hebben,' antwoord ik. 'Ze heeft niet gebeld dus ik denk dat ze de hele tijd heeft liggen slapen.' 'Mam? Denk jij dat Faith het overleefd?' Ze lijkt diep na te denken. 'Ik weet het niet, lieverd. De dokters zeiden dat de kans van overleven met deze soort kanker minimaal was,' zegt ze. Ik zucht voor de tweede keer en staar uit het raam. Huizen, bomen en mensen schieten voorbij en na een poosje zie ik ons huis opdoemen. De auto word geparkeerd op de oprit en ik strompel naar de deur toe. Ik open de deur. Met z'n tweeën lopen we naar binnen. Opeens horen we een harde bonk van boven komen, en zo hard als ik kan hink ik naar Faiths kamer. In de kamer ligt Faith onder haar rolstoel. Ik trek de rolstoel in een keer van haar af en probeer haar, zo goed als het kan, overeind te krijgen. 'Wat gebeurde er?' vraag ik. 'Ik ben naar de wc geweest en toen ik terug op mijn bed wou klimmen ben ik gevallen,' antwoord ze. Ik heb haar nu in mijn armen liggen. De pijn in mijn been probeer ik te negeren. Voorzichtig leg ik Faith weer op het bed. 'Heb je ergens pijn?' Jeetje, ik klink net als een juffrouw van de kleuters. Ze schudt haar hoofd. 'Niet heel erg.' Er valt een stilte. 'Wil je zo wat eten?' vraag ik. 'Over een uur misschien. Ik heb niet zo'n honger. Ik wil zo weer slapen,' zegt ze en direct daarna begint ze te gapen. 'Ik laat je wel weer even met rust,' zeg ik grijnzend. Als ik weg wil lopen voel ik hoe haar slanke vingers zich om mijn pols sluiten. 'Je gaat toch niet weg?' fluistert ze. 'Ik kan bij je blijven zitten als je dat wilt,' zeg ik. Ze knikt een beetje beschaamd. Ik kruip onder de dekens en ze legt haar hoofd op mijn borst. Na een poosje zie ik haar ogen dichtvallen en luister ik naar haar rustige ademhaling. Uit mijn broekzak haal ik mijn Blackberry en check mijn twitter, facebook en youtube. Als ik bij youtube aankom zie ik dat Mystery weer een nieuw filmpje online heeft gezet. ik graai ook nog een paar oortjes uit mijn broekzak en sluit ze aan. Even later speelt de muziek door mijn hoofd.

Mandy Moore - Only Hope

There's a song that's inside of my soul.
It's the one that I've tried to write over and over again
I'm awake in the infinite cold.
But you sing to me over and over and over again.

So, I lay my head back down.
And I lift my hands and pray
To be only yours, I pray, to be only yours
I know now you're my only hope.

Sing to me the song of the stars.
Of your galaxy dancing and laughing and laughing again.
When it feels like my dreams are so far
Sing to me of the plans that you have for me over again.

So I lay my head back down.
And I lift my hands and pray
To be only yours, I pray, to be only yours
I know now, you're my only hope

Ik kijk naast me en zie Faiths rustige gezichtje. Misschien ben ik wel haar enige hoop.