19. Aurore ~Aphrodite

Het meisje, Aurore, draaide zich om. Ze had perfecte gelaatstrekken met toch menselijke dingen erin. En haar ogen.. Daar schrok ik van. Ze had lichtblauwe ogen met vlagen groen en grijs erin, net met een penseel gedaan, net als mij. 'Chiron?' Met een vragende blik stond ze op, die langzaam op mij viel. 'Er is een ding dat je moet weten, Roseline.' zei Chiron bloedserieus en draafde rustig naar het meisje, Aurore. ' De Goden en Godinnen konden een menselijke vorm aannemen en gingen in die vorm aan land om de zoveel tijd. Daar werden ze verliefd op gewone stervelingen en werden er halfgoden geboren. Maar ze konden spijtig genoeg niet bij hun gezin blijven, ookal wilden ze dat wel, en moesten terug naar de Olympus. Daarna begon het opnieuw en opnieuw. En als je weet dat Goden eeuwig leven, zal je ook wel beseffen dat elke God veel kinderen heeft. En dat die kinderen, de halfgoden, wel heel wat halfbroers en -zussen moeten hebben. Wat ik wil zeggen, Roseline, is dat Aurore een van je halfzussen hier is.' Aurore begon te glimlachen: 'Hoi zusje.' Maar ik, ik kon het bijna niet geloven. Wat? Ik? Veel halfzussen en halfbroers? En ik wist er niets van? 'Kom.' zei Aurore na een knikje van Chiron. 'Ik zal je voorstellen aan de rest.' en ze stak haar hand naar me uit. Ik aarzelde maar bedacht me toch dat ik haar kon vertrouwen. Ze had voor de helft hetzelfde bloed in haar lichaam stromen dus liet ik me meetrekken. 'Ik begrijp dat het moeilijk voor je is.' zei ze wanneer we rond het meer wandelden.' Dat had ik in het begin ook. Je denkt dat je de enige bent van die God en ook echt de enige. En als je dan te weten komt dat er meerdere kinderen zijn, lijkt het overspel. Verraad.' Ik knikte. 'Maar dat is niet zo, helemaal niet. Je moet het zo bekijken: Als God wordt je heel snel verliefd op stervelingen en hun gebreken én je vindt je voormalige gezin niet meer terug.' 'Hmm-hmm.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ach, je hebt tijd nodig.' Aurore glimlachte naar me. We liepen samen voort en ik ontmoette een paar andere zoons en dochters van Aphrodite. Ik voelde me onrustig worden, maar op de een of andere manier ook op mijn gemak bij hen. Ze waren immers familie. 'Aurore?' vroeg ik voorzichtig toen we na een hele tijd eindelijk terug alleen waren. 'Heb jij mama dan als gezien? Nadat ze terug naar de godenwereld moest, bedoel ik.' Ze perste haar lippen op elkaar, blijkbaar voelde ze zich schuldig. 'Ja.' zei ze.'Op de winterzonnewende op de Olympus. We, iedereen hier, mochten mee. Daar zag ik ze terug.' Ik liet een flauw glimlachje zien. Op dat moment klonk er een schel getoeter. 'Eten.' zei Aurore.'Kom mee.'