Stop The War.

Lotte’s POV:
De woorden drongen beter tot me door dan alle keren ervoor. Ik had het boek al minstens 6 keer uitgelezen maar dit was de eerste keer dat ik Bella begreep. Ik begreep hoe moeilijk het voor haar was om te kunnen kiezen tussen Jacob, haar beste vriend of Edward, haar ware liefde. Maar wat als ze een persoon waren. Wat als er een manier was om Edward en Jacob in een man te vormen. Misschien was dat wel beter dan gewoon kiezen. Mijn maag bleef tegen me schreeuwen, kwam in opstand door mijn te weinig aandacht. Kimey keek afwachtend toe, alsof ze wachtte op het moment dat ik zou breken.
“Dus eten…” zei ik na een korte stilte. Ze grinnikte bij mijn woorden, nam mijn hand en trok me mee door de kamer deur, liet het boek tegen de grond vallen. Het huis was leeg, de eerste keer sinds een lange tijd. Mijn ouders zouden vast naar de winkel zijn, waar anders zouden ze heen kunnen gaan.
“Wat wil je hebben?”
Ik haalde mijn schouders op, wierp een blik op de klok aan de wand. “10uur? Waar zijn mijn ouders?”
Haar ogen werden groot en de leugens liepen over haar volle lippen. “Naar de winkel…”
“Kimey, welke winkel is er op dit uur open?”
Ze keek zoekend om haar heen, zocht naar een ander excuus om me in te doen geloven. Ik fronste,”Kimey?”
“Ze zijn bij Taylor’s ouders…”
“Wat, waarom?”
Ze zuchtte,”heb je al naar je mobiel gekeken?”
Ik griste naar mijn gsm, duwde hem aan en keek verwondert naar de berichten.
Gefeliciteerd Lotte, het zal leuk zijn om je als prinses op het openbal te hebben. Weet je al wie je prins is, Taylor Lautner…
Ze waren allen in dezelfde aard, gingen over een of ander feest op school waar ik heen zou moeten gaan.
“Je hebt geen andere keuze, Lotte!” riep Kimey achter me. Ik rende door de straat heen, de regen gloeiend onder mijn blote voeten. Ik zou op geen manier dan ook naar een stom feest gaan en al zeker niet met Taylor!
Ik klopte kwaad op de deur, wachtte niet tot iemand open deed maar liet mezelf binnen met de sleutel die ze onder de bank verstopt hadden. “Lotte?”
Mijn vader staarde me verward aan, een glas wijn prijkend in zijn handen alsof het normaal was om hier te zijn. “Sinds wanneer zijn jullie terug vrienden…” snauwde ik naar hun, wierp een kwade blik naar meneer Lautner. “Lieverd, gefeliciteerd met je…”,”Hou op!”
Mijn moeder en die van hem stroomden ook de kamer binnen, gevolgd door de camera ploeg. Ik zuchtte mijn woede uit. “Ga zitten…” stelde mijn vader voor. Ik nam een hap adem, liet mijn woede zakken en keek hun afwachtend aan. “Word het niet eens tijd dat jullie het bijleggen, nu je samen naar het feest moeten gaan. Zie het als een kleine pauze…”
Ik vouwde kwaad mijn armen voor mijn borst. Zijn vader wisselde een blik met die van mij, deze keer geen woede in hun ogen. Egoïstisch, dat was het woord. Dit ging niet om mij. Het was de eerste keer in 3 jaar dat ze geen ruzie maakte, een wapenstilstand tussen 2 families die ooit bijna 1 vormde. Onafscheidelijk. Onze vaders gingen iedere zaterdag vissen, onze moeders bespraken alles met elkaar en ik had zo veel tijd met Taylor en Sanne doorgebracht dat het net als familie was. Ik gaf ze een korte knik, zag mijn vader glimlachen. Ik keek kwaad naar de camera die op mij gericht stond, stond op en rende via de achterdeur het huis uit.