#12.

Ik slaakte een gil en keek recht naar de halfnaakte man die voor me stond. "Sorry, sorry", mompelde ik haastig terwijl ik zo weinig mogelijk naar hem probeerde te kijken. De man droeg enkel een badhanddoek rondom zijn middel en ik wilde totaal niet het risico lopen om dingen te zien die ik niet hoorde te zien. "Geeft niets", weerklonk het uit zijn mond. Hij had een zware en lage stem. Ik schatte hem zo'n vijfendertig jaar oud. Hij was breed gebouwd en zou me zo de grond in kunnen boren. "Chaya?" hoorde ik iemand angstig roepen. "Ik zei je toch, derde kamer rechts?!" Tom verscheen hijgend in de gang en ik draaide me om zodat ik hem kon zien. Of beter gezegd, zodat ik niet meer naar het ranzige borsthaar van die man hoefde kijken. Het beeld van Tom's bruine, gladde borst was dan ook heel wat aangenamer en minder wansmakelijker. "Zo te zien heb je al kennis gemaakt met Josh." Ik keek terug om en zag tot mijn opluchting dat de man zich haastig in zijn kostuum geschoten had. Nu ik hem zo zag leek het alsof ik hem al eens eerder gezien had. "De taxi-man?" vroeg ik. Tom begon hevig te lachen, terwijl de man zijn wenkbrauw droogjes optrok. "Voor mij is hij nog altijd onze bodyguard hoor", zei Tom tussen het grinniken door. "O", bracht ik uit. "Nu dat ik eraan denk, zat jij ook niet op ons vliegtuig?" Ik richtte me naar Josh. Hij knikte. "Je dacht toch niet dat een Kaulitz het zich zomaar kan permitteren om onbeschermd in het openbaar te verschijnen?" bromde hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak. "Aangename kennismaking", zei hij bijna onhoorbaar. Aangenaam was anders, maar goed. Ik knikte en schonk hem een kort glimlachje. "Ik denk dat ik maar eens ga", zei ik toen er een ongemakkelijke stilte viel. "Derde kamer rechts, moet lukken", dacht ik luidop. Ik hoorde hen beiden grinniken toen ik de kamer uitliep.
Toen ik de kamer binnenging wist ik werkelijk niet waar eerst naar te kijken. Een gigantisch groot hemelbed, met vuilwitte lakens die er naar mijn mening net gewassen uit zagen, maar het was het boeketje rode rozen dat mijn volledige aandacht kreeg. Ik wist dat iemand mij op een dag zou overdonderen met het gevoel waar ik al zolang op wacht, stond er te lezen op het kaartje. Getekend door Bill. Ik herlas die ene zin wel tien keer om er zeker van te zijn dat ik het juist begreep, maar het stond er echt. Het ontroerde me om eerlijk te zijn. Voor mijn hersenen daarentegen, werd het alweer een stuk moeilijker om dit te bevatten. Bill Kaulitz valt voor mij. Het leek mij complete waanzin, maar het bewijs lag regelrecht voor mijn ogen. Ik nam het boeketje op en snoof er even aan. Pas daarna merkte ik op dat er nog iets anders op het bed lag. Een klein rechthoekig doosje met een slordig papiertje ernaast. Tom, dacht ik automatisch. Hij had een voorraad vitaminen voor me gehaald, wat waarschijnlijk nog niet zo'n slecht idee was. Met een zwijmelende glimlach op mijn gezicht verplaatste ik mezelf naar de aangrenzende badkamer. Alleen zorgden een paar grote koffers er bijna voor dat ik struikelde. Hoe was het ook mogelijk dat ik dat niet zag staan? Ik schudde bedenkelijk mijn hoofd toen ik de koffers telde. Hoewel ik wist dat ik ontzettend veel mee genomen had, wist ik vrijwel zeker dat die twaalf koffers niet allemaal tot mijn eigendom behoorden. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik de badkamer betrad. Een skinny jeans en een bijpassend strak mouwloos topje hingen over de stoel. Bovendien was de helft van de wastafel al in beslag genomen door doosjes make-up. "Aha!" mompelde ik luidop. Ik was blijkbaar genoodzaakt om deze kamer te delen met Bill. Er was hier vast geen logeerkamer te bespeuren, nee hoor.
"Gaan we deze namiddag zwemmen?" Bill stak gretig een hap spaghetti in zijn mond. "Meen je dat nou?" Ik schonk hem een moordende blik. "Ik ben dol op water!" ging hij enthousiast verder. Ik zuchtte. "Weet je wel hoeveel tijd het me gekost heeft om mijn haar droog te blazen?" mopperde ik. "Alsjeblieft?" smeekte hij me met puppyoogjes. Mijn ogen schoten even naar Tom, maar die leek niet van plan te zijn om me te helpen. "En de paparazzi dan?" probeerde ik. "Dacht je nu echt dat er hier geen buitenzwembad was?" vroeg Tom sarcastisch. Ik had op een gigantische tuin met honderden verschillende bloemsoorten gehoopt, maar blijkbaar kreeg ik er een privézwembad voor in de plaats. Ik had het kunnen weten. Ik wist dat dit huis zich tegen me zou keren. Het was altijd verschrikkelijk pijnlijk voor me om in bikini te verschijnen, maar het leek er niet op dat ik eraan zou ontkomen. De pretlichtjes in Bill's ogen waren onweerstaanbaar. "Goed dan" gaf ik uiteindelijk toe. "Vind je de spaghetti lekker?" vroeg Tom droogjes. "Natuurlijk" zei ik kortaf. "Oke, ik geef het toe. Het is heerlijk." "Zie hoe blij je m'n broertje daarmee maakt." Ik draaide me om en zag dat hij zat te glunderen. Of ik hem ook maar iets zou kunnen weigeren? Waarschijnlijk niet.