Chapter 32. Wish this moment could be forever

Langzaam word ik wakker door het zonlicht dat door de witte gordijnen naar binnen schijnt. In mijn armen ligt Faith. Zo onschuldig, alsof er nooit iets is gebeurt. Dat ze het gelukkigste meisje ter wereld is, met een geweldig vriendje. Maar het is alles behalve de waarheid. Als het allemaal kon zou ik het voor haar wensen. Dat ze geen erg verleden had. Dat ze nooit iets ergs heeft meegemaakt. Dat ze alles heeft wat haar hartje begeert. En dat ze een lief vriendje heeft dat er altijd voor haar is. Zelfs als ik niet het vriendje was zou ik het haar toewensen. Ik zou er nooit altijd voor haar kunnen zijn. Onze werelden zijn te verschillend. Ik heb altijd mensen om me heen, zij is bijna altijd alleen. , mij kwam het geluk zo aanwaaien, zij heeft ervoor moeten knokken. Ik heb geluk, zij niet. Vandaag is haar eerste operatie. 1 van de duizenden die haar te wachten staan. En waarschijnlijk als de dokters alles hebben geprobeerd is ze zo moe dat ze sterft. Dan is ze kapot. Niemand verdiend dit. Hoe ik zonder haar verder zo moeten gaan weet ik niet. Ze is mijn alles. Toen ik haar voor het eerst zag voelde het alsof een deel van mij, dat altijd weg was, opeens werd opgevuld. Een leegte die ik nog nooit had gevoeld. Ja soms, als ik de verliefde stelletjes zag of in mijn eentje naar een romantische film zat te kijken. Nu elke keer als ze weggaat, voel ik de leegte, maar dan zoveel sterker. Alsof de helft van mijn hart afsterft. Sommige mensen zeggen dat je verliefd bent. Maar volgens mij is het veel meer dan dat. Opeens begint Faith te bewegen en haar ogen gaan open. En voor mij voelt het alsof de wereld opengaat. Een kleine glimlach komt op haar gezicht en al mijn zorgen lijken te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zij is mijn zon, mijn maan en de lucht die ik in adem. 'My angel,' fluistert ze. Ik lach terug. Zo blijven we liggen, in elkaars armen, staren naar elkaar. 'My angel?' vraag ik. 'Je was er de hele tijd voor me,' is haar simpele antwoord, waardoor ik weer met miljoenen vragen zit. Niet dat ik ze stel. Ik wil dit moment niet verpesten. Een paar minuten later doet iemand anders dat door op de deur te kloppen. Ik kruip snel terug in mijn eigen bed en de deur word geopend. 'Goedemorgen. Wil jij wat eten?' vraagt de zuster vrolijk aan mij. 'Jij mag niet eten, jij hebt zo meteen een operatie,' zegt ze tegen Faith. 'Doe maar een broodje ofzo,' zeg ik. Ze knikt en loopt de kamer weer uit. Ik stap uit bed en trek mijn kleren aan. Daarna loop ik terug naar Faiths bed en ga op de rand zitten. 'Wat is dat voor operatie?' fluistert Faith. Ik bijt op mijn lip. Ze weet het dus nog niet. 'Ehm, ze hebben kanker bij je geconstateerd,' mompel ik. Ze staart emotieloos naar de deken. De kleine lichtjes die de laatste nacht in haar ogen hadden gestaan gingen uit, alsof een kaars werd uitgeblazen. De hele kamer lijkt opeens koud te worden, alsof iemand een raam had opengezet. Ik neem haar in mijn armen. 'We're gonna make it girl, I promise,' zing ik in haar oor. Ik zing verder en voel hoe ze tegen me aan zakt. Ik kijk even naar haar en zie dat haar ogen zijn gesloten. Op dat moment komt de zuster binnenlopen met een dienblad. 'Over een kwartiertje word ze meegenomen naar de operatiekamer. Je kunt hier op haar wachten of in de wachtkamer bij de operatiekamer. De operatie kan wel 3 uur duren dus we weten niet hoe laat ze terugkomt. Je kunt nu even afscheid van haar nemen.' Ze geeft me het dienblad met daarop een broodje en loopt weer weg. Faith opent haar ogen weer en kijkt me aan. 'beloof je me dat je gaat vechten?' Ze knikt. 'Beloof je me dat je er bent als ik wakker word?' vraagt ze. 'Ik zal er zelfs zijn als je slaapt. Ik ben voor altijd bij je,' zeg ik.