~26

Peinzend loop ik verder naar huis. Wat zou er aan de hand zijn geweest? Zou ze er echt zo snel achter zijn gekomen? Opeens klinkt er een gil en vult de geur van bloed mijn neus. Godver… Met gesloten ogen begin ik te rennen. Als snel vertelt de wind, die langs mijn gezicht schuurt, me dat ik op vampiersnelheid ben gekomen. Vaag hoor ik het geluid van sirenes. Een vampier heeft er dus niks mee te maken. Die zorgt er altijd voor, dat hij geen gezeik krijgt met de politie. Ik blijf doorrennen, weg van de geur. Thuis blijf ik hijgend voor mijn huis staan en begin, hoe voorspelbaar, te hoesten. Waarom ik? Zonder op het antwoord te wachten, dat ik onmogelijk ga krijgen, ga ik naar binnen. Rose zit in de kamer. Zodra ze me ziet kijkt ze me tevreden aan. ‘Wat?’ Mompel ik achterdochtig. ‘Je hebt gegeten!’Lacht ze blij. Ik haal mijn wenkbrauwen op. Dit geloof je toch niet. ‘Ik heb niet gegeten.’ Rose kijkt me verward aan. ‘Maar je ruikt naar bloed…’ Ik rol geirriteerd met mijn ogen. Kom op zeg. Ik ben nog steeds mezelf. ‘Ja, ik heb iemand gebeten. Maar ik heb niks binnen gekregen.’Rose’ mond zakt open. ‘Je bijt iemand, maar je eet niet? Dat is heel erg onlogisch.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Het zal wel.’ Zonder verder nog af te wachten, loop ik naar mijn kamer. Daar is Jamie echter niet. Rustig laat ik me op mijn rug vallen en zucht. ‘De keuze is aan Yu…’ Mompel ik zachtjes. Was dit wel zo slim? Wat als hij voor Dia kiest? Kan ik wel zonder hem? En zal hij met Dia wel gelukkig worden? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Waarom stel ik al die vragen überhaupt? Waarom stel ik ze, als ik de antwoorden toch niet weet? Geïrriteerd sluit ik mijn ogen. Wil ik eigenlijk wel weten, wat de toekomst brengt? ‘Je bent terug.’ Ik schrik op en open mijn ogen. Ismael staat in de deur opening. Ik knik. ‘Heb je een beetje een leuke avond gehad?’ Ik kijk Ismael aan en knik. ‘Ja, het was wel leuk.’ Ismael glimlacht en gaat naast me op bed liggen. ‘Mooi, en waar is onze andere blondine?’ Ik kijk Ilias vragend aan. ‘Nog bij de jongens hoezo?’Ismael bijt even op zijn lip. ‘We gaan zo weg. Voor een weekje maar, hoor. Je moet wat clanhoofden ontmoeten uit de aangrenzende gebieden.’ Ik kreun en leg een kussen op mijn hoofd. ‘Hoeveel bloed?’ Ismael lacht. ‘Dat is niet te zeggen.’ Ik kreun nog harder.’Fijn!’ Ismael knuffelt me en staat dan op. ‘Ik ga Ilias halen. Maak jij je klaar?’ Ik knik en Ismael laat me alleen achter. Ik zucht en sta op. Dit is misschien wel beter. Dan hijg ik Yu niet zo in zijn nek. En dan kan hij tenminste nadenken. Rustig pak ik een tas en ik begin die geconcentreerd in te pakken. Ik wil niet afdwalen en mijn gedachten bij Yu hebben. Als de tas vol is, wacht ik op de twee blondines. Zodra ze er zijn, zeg ik Jamie gedag. Hij mag niet mee. Mijn zoontje blijft achter bij de vertrouwelingen van tante Chiyo. Ik wil het niet, ik wil hem bij me houden. Maar ik word ertoe gedwongen. Jamie wil het alleen net zo min, als ik. En hij huilt dan ook tranen met tuiten. Na een paar dikke knuffels en verontschuldigingen houdt hij op. ‘Het spijt me lieverd. Wees alsjeblieft een beetje lief voor ze. Ik ben terug voor je het weet.’ Jamie knikt en loopt naar de vertrouwelingen. Twee gerimpelde vrouwen. Ze zouden zijn oma’s kunnen zijn. ‘Zorg alsjeblieft goed voor hem.’ Ze knikken en buigen. Dan kucht Rose. ‘We moeten gaan.’Ik knik en loop achter haar aan. Even kijk ik nog naar Jamie en zucht ik diep. Het gaat een vreselijke lange week worden.