Renesmee en Jacob, deel 1

because we love renesmee,


Please, are we going back?
‘Mam, Pap!’ schreeuw ik door het huis heen. Eigenlijk is dat schreeuwen overbodig, omdat mijn ouders het minste en geringste geluid horen. Nauwelijks een seconde nadat ik hen riep, staan ze al naast me.
Mijn vader staat het dichtst bij, en het zou een buitenstaander verbazen als ze hoorden dat hij mijn vader was, en datzelfde geld voor mijn moeder.
‘Renesmee, waarom loop je zo te schreeuwen?’ vraagt mijn moeder verbaasd.
Meestal krimp ik in elkaar als ik die naam hoor. De stomme naam waar mijn moeder me mee heeft opgezadeld. Thank god dat een-bepaald-persoon me een nickname heeft gegeven: Nessie.
‘Mam, waarom noem je me altijd Renesmee?’ vraag ik haar bot.
Ze kijkt verbaasd. ‘Omdat je zo heet, kindje.’
‘Niet iedereen noemt me Renesmee,’ help ik haar herinneren.
Mijn moeders gezicht verstrakt, en ik heb de gave van mijn vader niet nodig om te weten wat ze nu denkt.
‘Bella,’ sust mijn vader in een poging mijn moeder te kalmeren. Ik kan aan haar zien dat ze al wat rustiger wordt.
‘Maar goed, Renesmee,’ gaat mijn vader verder waar mijn moeder gebleven was, mijn gekreun bij het horen van mijn naam negerend. ‘Kun je nu even uitleggen waarom je op dit belachelijke tijdstip de hele buurt wakker schreeuwt?’
‘Alsof jullie ooit slapen!’ gnuif ik.
Mijn vader weet dat ik gelijk heb, en grinnikt. ‘Oké, je hebt gelijk. Je hebt ons gewoon… overdonderd toen je besloot om te gaan schreeuwen.’
‘Soms zou het handig zijn om tante Alice hier te hebben, niet?’ vraag ik plagend.
Mijn vader kijkt verbaasd. ‘Hoezo?’
‘Nou,’ ga ik langzaam verder. ‘Het zou fijn voor jullie zijn als jullie wisten wat ik van plan was.’
‘Daar hebben we Alice niet voor nodig, Renesm-’ begint mijn vader, maar mijn moeder kapt hem abrupt af.
‘Ik weet wat je denkt, Nessie’ zegt mijn moeder met tegenzin. Ze heeft mijn bijnaam nooit helemaal geaccepteerd. Het verbaast me dat ze mijn nickname gebruikt, en ik kan aan het gezicht van mijn vader zien dat hij ook verbaast is. Ik grinnik om zijn uitdrukking. Net als altijd, weet hij wat ik denk en lacht met me mee.
‘Edward,’ zegt mijn moeder zacht, en we houden allebei meteen op met lachen.
‘Bella,’ fluistert mijn vader.
‘Mam,’ fluister ik, en dan stap ik op mijn moeder af. Mijn hand leg ik tegen haar kaak, en laat mijn gedachten de vrije loop. Beelden van de bossen van Forks. La Push en First Beach. De Quilleute pack. De gezichten van al onze familie leden, Carlisle en Esmee, Emmet en Rosalie, Alice en Jasper. En dan is Jacob’s gezicht aan de beurt, gevolgd door een gevoel van heimwee. Het laatste beeld dat ik aan mijn moeder laat zien, is het laatste beeld dat ik me van ons met onze familie en met Jacob herinner. Ik, nog een peuter, in Jacob’s armen, met mijn moeder en vader aan zijn weerzijde, en de rest van de familie Cullen om ons heen. Dan trek ik mijn hand terug, en een traan biggelt over mijn wangen heen. De naam die ik al sinds onze laatste ontmoeting, jaren geleden geblokkeerd had uit mijn gedachten, dringt mijn hoofd weer binnen. Jacob, Jacob, Jacob.
Heel even maar, kijk ik naar het gezicht van mijn vader, dat strak staat. Vervolgens richt ik mijn gedachten weer op mijn moeder’s gezicht, dat vol verdriet en heimwee staat. Ik weet dat mijn vader me op dit moment zou willen villen, aangezien ik mijn moeder verdrietig had gemaakt. Ik wist, dat als ze kon huilen, de kamer in no-time blank zou staan.
‘Mam,’ fluister ik, en ik omhels haar. ‘Ik wil naar huis…’

Renesmee Carli Cullen
Renesmee Carli Cullen