Chapter 27. You're my last hope

Justins pov:

Ik sta in een steegje. Het is vies en het zit vol met ongedierte. Er staan wat kratjes en dozen en er ligt een vieze oude deken. Dan merk ik iets op in een hoek. Het haalt oppervlakkig adem en ik kan nog net een glinstering van een paar ogen opvangen. Dan wordt alles wazig en verdwijnt het beeld.

Badend in het zweet word ik wakker. wat was dat voor enge droom? Misschien betekent het iets. Ik schud met mijn hoofd en kijk op mijn klok. Half 7. Oké, misschien een beetje vroeg, maar ik ben toch al wakker. Ik rek me uit en loop de douche in. Nadat ik weer schoon ben en mijn kleren heb aangetrokken loop ik naar beneden. Mijn tante zit al te ontbijten. Die vind het nodig om om 5 uur op te staan om brood te gaan halen. 'Aah, Justin! Je dacht zeker: 'laat ik eens vroeg opstaan, misschien heeft mijn tante me nodig.'' zegt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb een vreemde droom gehad en kon niet meer slapen,' antwoord ik. Ze kijkt me een beetje beduusd aan. 'Toch heb ik je hulp nodig. Ik wil zo even met de buurvrouw gaan shoppen in de stad. Kun jij even op het huis en Baby passen? Baby moet zo wel om 7 uur worden uitgelaten.' Ik knik. 'Ik heb toch niks te doen,' mompel ik. 'Mooi! doei!' razendsnel pakt ze haar jas en haar handtas en gaat de deur uit. Ik pak rustig wat te eten en ga aan de ontbijttafel zitten. Als het uiteindelijk 7 uur is komt Baby gespannen aanlopen. Ik pak mijn jas en neem hem mee naar buiten. Weer loop ik naar de winkelstraat, waar het alweer doodstil is. Onder het bankje waar ik vorige keer zat ligt de gitaar, op precies dezelfde plek waar ik hem had neergelegd. Ik ga weer zitten en begint met spelen. Waarom ik hier zit? Mijn tante heeft een bacteriefobie. Als ik een gitaar meebreng die ik van straat heb word hij waarschijnlijk direct in de prullenbak gegooit. Als ik een paar nummers heb gespeeld kijk ik om me heen, op zoek naar Baby. Maar ik zie hem nergens. 'Baby?' schreeuw ik. Geen reactie. Ik ren weg, zoekend naar Baby. Ik krijg echt problemen als die hond zoek is. Als ik de hele winkelstraat door heb gezocht begin ik bij de week erachter. Het is een kleine wijk, waarvan de meeste huizen geen eigenaar hebben. Het ziet er griezelig uit. 'Baby?' schreeuw ik. Ik hoor een kort gekef en ik zie hem een klein steegje inschieten. Ik ren naar het steegje toe. Het is vies en het zit vol met ongedierte. Er staan wat kratjes en dozen en er ligt een vieze oude deken. Dan merk ik iets op in een hoek. Het haalt oppervlakkig adem en ik kan nog net een glinstering van een paar ogen opvangen. Ik schud met mijn hoofd. Wow, flashback. Baby rent op het hoopje in de hoek af en ik volg hem. Over het heen licht een deken. Voorzichtig trek ik de deken er met mijn vingers vanaf. Geschrokken deins ik achteruit, en hoop dat dit een nachtmerrie is. Onder de deken ligt Faith. Haar haar is wild en zit vol klitten. Dat is het minst erge. Ze lijkt net een wandelend skelet, zo dun is ze. Schrammen zitten over haar hele lichaam. Haar voet ligt in een rare houding en op haar hoofd zit een grote wond. Ik ontwaak uit mijn trance en kruip snel weer naar haar toe. 'Faith! Faith, word wakker!' roep ik. Haar ogen openen zich half en vallen dan weer dicht. Ik grijp mijn mobieltje. 'Faith, wat er ook gebeurt, wat je ook ziet, blijf bij me! Laat me niet alleen!' schreeuw ik tegen haar. Ik typ snel het nummer van de ambulance in op mijn mobiel. 'Met het nummer van de alarmcentrale, waarmee kan ik u helpen?' hoor ik een stem aan de andere kant van de lijn. 'Hallo, ik heb een vriendin van mij gevonden. Ze werd vermist. Ze is ontzettend mager, heeft een grote, vieze wond op haar hoofd en haar voet is volgens mij gebroken,' schreeuw ik bijna. 'Oké, waar bent u nu?' Ik geef snel het adres op. Dan richt ik me weer op Faith. 'Houd nog even vol, hulp komt er aan,' fluister ik. 'Het gaat allemaal goed komen, dat beloof ik.' Ik streel voorzichtig door haar haar. Even later komt er een ambulance met loeiende sirenes aanrijden. De broeders tillen Faith voorzichtig op de brancard. Ze laten mij voorin zitten en ik moet vragen over haar beantwoorden. De broeders zetten ondertussen een infuus aan Faith. Opeens hoor ik geschreeuw van achterin komen. 'Ze ademt niet meer!' schreeuwt een van de mannen. Ik draai me met een ruk om. Ze zetten een schokapparaat op Faith. 'Faith!' schreeuw ik. 'Clear!' klinkt er en het lijf van Faith schokt omhoog. Even openen haar groene ogen en blijven ze in de mijne hangen. Dan sluiten ze weer. Dan stopt de ambulance schokkend en de broeders rennen met Faith het ziekenhuis in. Ik trek de deur open en ren ze achterna. Van alle kanten komen dokters aanrennen en ze word direct een operatiekamer ingereden. Ik wil haar achterna rennen, maar ik word tegengehouden door mensen. 'Faith!' schreeuw ik, maar waarschijnlijk hoort ze me niet meer.