Are You In?

Het duurde even voor ik weer naar buiten kon kijken, terug in het niets kon staren als ervoor. Misschien was dat het wel. Ik staarde naar de stoeprand, staarde naar hoe de mensen voorbij liepen en niet eens omkeken naar wat er daar gebeurde. Ik sprong als in een reflex recht, trok de deur open en rende de trappen af, geen tijd genoeg om te wachten op een lift. Mijn ogen schoten door de hal heen, langs al de vragende gezichten en de stoelen in de hoek.
“Wacht!” Ze keek op.
Ik rende naar haar toe, glimlachte. “Hoe heet je?”
“Lotte… “
“Ben je goed?” vroeg ik snel.
Ze knikte zacht, niet echt zeker van haar zelf maar haar ogen zeiden anders. “Wil je misschien iedere avond met mee op straat spelen?”
Ze fronste, dacht waarschijnlijk dat er iets mis met me was. “Waarom?”
Ik haalde mijn schouders op. “Het is leuk en we kunnen beiden het extra geld gebruiken. Jij speelt en ik zing, wat denk je?”
Ze beet op haar onderlip, bestudeerde mijn gezicht en knikte dan,”goed…maar…”
Ze keek aarzelend, wist niet precies wat te zeggen. “Wat?”
“Na mijn werk moet ik altijd rennen voor de laatste trein, ik kan anders nooit op tijd thuis raken.” Alsof ik haar geroepen had kwam Laura binnen, haar gezichtsuitdrukking niet echt overtuigend.
“Samii.. die bar is echt saai!” klaagde ze en bleef verbaasd naar het meisje kijken,” en dit is?”
“Laura… Lotte! Lotte, dit is mijn zus…”
Ze knikte vriendelijk naar elkaar en glimlachte.
“Misschien hebben we wel genoeg geld voor een grotere kamer…”
Ik keek met parel oogjes naar mijn zus, zag haar haar hoofd schudden en me fronsend aan kijken.
“Als we dit doen, dan hebben we misschien net genoeg voor een kamer maar geen eten…”
Lotte kwam in actie,”ik kan gratis eten krijgen van het restaurant…”
Ze nam me bij mijn arm, trok me achteruit en staarde me in de ogen. “Weet je zeker dat we haar kunnen vertrouwen?”
Ik keek om, zag haar vragend naar ons kijken en knikte dan. Ze zuchtte luid, “ik weet niet waarom ik me altijd laat ompraten door jou…”
Ik grijnsde gemeen, drukte een kus op haar wang en liep naar de balie. “Ik en mijn zus zouden graag een grote kamer hebben, voor 3 alsjeblief…” De vrouw knikte, staarde naar het scherm en gaf teken aan Lotte,”breng deze meisjes naar hun kamer.”
“Zal ik doen,” grijnsde ze en de vrouw snapte het niet.
Ze ging met Laura mee, maakte een compliment over haar haren en winde zo al haar vertrouwen in één seconde. Ik bleef staan bij de lift, fronste en rende terug. “Zijn er misschien nog vacatures vrij?”
De vrouw begreep er al helemaal niets meer van. “We zijn nog op zoek naar een kamermeisje…”
“Kan ik solliciteren?”
De vrouw knikte, pende iets neer op het papier en schreef mijn informatie over van haar computer scherm en legde het op een stapel papieren waar ‘manager’ boven geschreven stond.
Ik knikte dankend rende terug en beantwoorde hun ongestelde vragen. “Ik denk dat ik maar beter wat extra extra werk zoek…” grinnikte ik en stapte de lift in, hun gezichten nog steeds in de war. Alles leek zo perfect in elkaar te vallen, bijna te goed om waar te kunnen zijn. Ik spendeerde geen extra aandacht aan wat er nog allemaal mis zou kunnen gaan en richtte me gewoon op wat er goed was op dit moment, bijna alles!