Focus.

Het was als eindelijk kunnen zien wat het donker nooit getoond had, het scherm was ons licht aan het einde van de gang. De slaap verdween, het kon gewoon niet meer. Ik las ieder woord wel 3 keer voor ik naar het volgende over ging. Zo onmogelijk leek het.
Ieder jaar hadden we ons ingeschreven en ieder jaar waren er geen gastgezinnen vrij geweest, iedere keer weer opnieuw een steek door je hart omdat niemand ons wilde. Nu was het anders… nu was er wel degelijk iemand die ons wou helpen. Het was moeilijk te geloven, maar het stond er echt. Ik tolde voor de zoveelste keer rond op mijn stoel, glimlachte breder dan ik ooit gedaan had. Laura lag op mijn bed, staarde grijnzend naar haar gedachten.
“Wat gaan we als eerst doen?”
Ze rechtte haar rug, keek me aan vanaf mijn bed en fronste dan. “We gaan er niet heen om plezier te maken! Die beurzen geven ze niet zomaar en zeker niet voor acteer scholen. We moeten studeren, harder dan we ooit gedaan hebben…”
Ik wou zuchten en m’n ogen rollen maar ik wist dat ze gelijk had –net als altijd. Maar er was zoveel, de hele vakantie hadden we de tijd, dan gingen we toch niet studeren, dat zou gek zijn. Ik keek door het raam naar buiten, staarde naar de weerkaatsing van de maan op de zee. Ze zag er zo rustig uit, te rustig. Ze merkte dat er veel aan te komen stond en dat wij gingen vertrekken. Ik zuchtte, zocht naar iets dat haar weer gek zou maken als net.
“We moeten shoppen voor we vertrokken…”
Haar grijns keerde terug op gezicht en ze knikte overtuigend. “Precies, morgen gaan we shoppen. Ik dacht aan jurken, zo veel onze bankkaart aan kan…”
Ik schraapte mijn keel, grijnsde gemeen naar buiten. “We kunnen ook wat bij houden en in L.A. gaan shoppen…”
Haar ogen glansde van plezier en haar hoofd knikte als in een reflex. Ze was makkelijk op dat gebied, dacht gewoon met haar innerlijke meisje. Het was iets dat iedere vrouw op de hele wereld had, zelfs wij. Het was een stemmetje dat in je oor fluisterde dat je weer een stel nieuwe schoenen nodig had, omdat die andere al te ‘gezien’ waren. Het was het enige dat ons afscheidde van de mannen, de andere wezens die ze op aarde hadden gezet om balans te houden. Daar draaide het allemaal om, balans. Daarom waren wij met zijn tweeën. Laura was het sterke, slimme en hou vaste van ons. Ze hield mij op het rechte pad en wist dat we heel hard zouden moeten werken als we dit tot een goed einde wouden brengen. Ik echter, ik was het kompleet omgekeerde. Ik deed altijd het omgekeerde van wat ze van me verwachtte, deed nooit mijn werk zoals het moest en luisterde zelfs niet eens als ze iets belangrijks tegen me zeiden. Ik was gewoon het gekke deel van ons. Mijn ogen bleven terug bij Laura hangen. Ik had haar nooit eerder zo gezien. Hoop lichtte haar gezicht op en deed haar stralen door de hele kamer. Ze dacht niet aan wat morgen hier zou brengen, maar hoe het daar zou zijn. Ik duwde snel mijn laptop dicht, rolde de weg naar mijn bed terug en ging naast haar liggen, staarde naar het zelfde niets in de verte. Ik kon bijna de sterren zien door het dak heen, kon de zachte zomer bries op mijn huid voelen. Alles zou anders zijn nu, beter dan daarvoor. Het zou leven zijn, eindelijk… Eindelijk zouden we het leven leiden waar we van droomden, gewoon 2 kleine meisjes in een grote stad. Het echte leven…