What I Want...

Hij legde de handdoek voorzichtig om mijn schouders, alsof hij bang was dat ik zou breken bij zijn aanraking. Hij zou beter moeten weten en toch had het zijn voordelen. Als ik als hem werd dan zou hij niet meer bang moeten zijn dat er iets zou gebeuren, dan zou ik bang moeten zijn dat hij iets zou overkomen in mijn handen. Hij glimlachte lief, veegde het natte haar uit mijn gezicht en drukte een kus op mijn voorhoofd. het huis was stil, nochtans was iedereen er. Ik had Edward zien binnen komen met Bella, had naar Carlisle en Esmee geglimlacht en gegrinnikt toen Emmett naar me knipoogde, Rosalie en Alice aan zijn zijde. Mannen zouden moorden plegen om voor een seconde in zijn plek te zijn en hij kreeg het zomaar, dacht er niet bij na. De meest prachtige vrouw, een bloedmooie zus en een lijf waar zelfs een Griekse god voor zou zwijmelen. Ik zag het anders, ik zou moeten vechten om te krijgen wat ik wou en zou daar niet voor wachten tot het einde van het schooljaar. Edward grinnikte zacht, brak door de stilte heen zodat ik terug mijn woorden vond om tegen Jasper te praten. “Kan je me iets vertellen?”
Hij knikte, trok me neer op zijn zetel en keek me in de ogen. “Ik wil een update, wat echt is en wat niet…”
Hij fronste even maar knikte dan begrijpend. “Wel… die kus was echt, dat is zeker…” hij grinnikte bij de herinnering en schudde dan zijn hoofd. “Dat andere… dat was spijtig genoeg niet echt…”
Ik wist dat hij het over de nacht had voor hij me bedroog of dat deed in mijn gedachten. Ik trok een pruillipje en verrassend leek hij het zelfde te doen. Het bleef een tijd stil, het enige geluid dat te horen was, was het zachte gezoem van de tv beneden. “maar dat hoeft het niet te zijn…”
Ik voelde mijn wangen rood wegtrekken, terwijl ik neer keek naar zijn borst, te bang om in zijn ogen te staren. Hij fronste weer, bijna onhoorbaar en toch duidelijk in mijn oren. Voor even was ik bang voor zijn uitbarsting, voor de woede die hij in me zou sturen maar die bleef weg. Hij bleef kompleet rustig en deed me terug opkijken. Ik kon nu niet wegkijken, dat liet hij niet toe. Ik slikte en hij drukte zijn lippen tegen die van mij, uiterst voorzichtig en toen hij ze weer losliet, was zijn frons nog steeds zichtbaar. “Ik haal wel wat voor je om aan te doen…”
Ik hoopte dat hij bij Bella zou gaan, want de kleren die Alice en Rose droegen waren niet echt iets voor mij. Bella was simpel en perfect, zoals het echt hoorde te zijn. mijn ogen volgde hem tot hij uit de deur was en dan ging ik op onderzoek uit. Ik moest alles weer opnieuw doen, had geen tijd te verliezen. Niets in mijn gedachten klopte nog, dus dat moest nu recht gezet worden. Mijn vingertoppen gleden langs de witte muren en bleven hangen bij zijn kastdeuren, natuurlijk enorm groot van de tij dat hij nog bij Alice was. Ik slikte de pijn van mijn gedachten weg, duwde deur open en bestudeerde zijn kleren. Ze waren sober en deftig, net als hij. Zijn geur was hier duidelijk, als kruiden op een warme zomerdag. Mijn vingers gleden langs de zachte stof en ik wou mezelf wel weerhouden maar het was sterker dan mezelf. Ik griste een van de hemden van zijn haak, liet mijn natte kleren op de grond zakken en stak mijn armen in de mouwen. Ik rook zijn geur op mijn huid, voelde bijna de zachtheid van zijn vingers als de stof die langs mijn lichaam streek.
“Ik heb wat van Bella, ze zei dat…” hij bleef stil in de deuropening staan, staarde van op een afstand.

“Mooi?” vroeg ik zacht. Hij knikte, slechts een korte knik van zijn hoofd. Ik glimlachte, keerde me om en ging op de rand van zijn bed liggen, mijn rug naar hem toe. Hij bleef daar staan, dus omhelsde ik de stof. Ik telde de seconde af in mijn hoofd tot ik de klik hoorde. Een deur die in het slot viel. Dat was waar ik op wachtte…

Hij bleef voor een lange tijd aan de deur staan, wachtte op iets al wist ik niet precies wat. De stilte was ondragelijk en bracht me bijna in slaap. De matras zakte in langs de andere kant en toen ik mijn ogen eindelijk open kreeg, zag ik zijn perfecte gezicht dat naast me lag. Zijn perfecte ogen bestudeerde mijn gezicht aandachtig, op zoek naar twijfels in mijn hart. Hij voelde wat ik wilde, het enige wat ik kon willen maar hij zou niet toegeven, dat was duidelijk. “Je weet dat dat niet gaat…”
Ik zuchte, dacht terug aan het beeld dat door mijn hoofd spookte. Het perfecte gedeelte van mijn oneindige slaap. Ik miste het, zo veel dingen die ongezegd en gevoeld waren. Ik drukte mijn tanden in mijn onderlip, keek hem aan vanonder mijn wimpers maar hij zwichtte niet. Jasper was sterker, duidelijk sterker dan ik op dit moment. Het was moeilijk om niet te smeken maar hij hield me rustig, voor zover dat kon.
“Hou je van me?”
Zelfs die herinnering kon ik terug ophalen, het duidelijk beeld waar ik gevreesd had voor wat hij voelde. Hij kreeg een zwakke glimlach om zijn marmeren lippen en knikte kort. Niet goed genoeg…
“Blijkbaar niet…” zei ik hard. Een frons kroop over zijn voorhoofd, liet hem er opeens ouder uit zien. Het was een frons die ik al eens bij Carlisle had gezien en mijn vader, maar niet bij hem. “Zeg dat niet,” zijn stem klonk schor, niet dezelfde melodische klanken als anders. Schuld kroop door me heen, boorde zich door mijn hart als een dolk. Ik slikte,”waarom dan niet?”
Hij zuchtte zacht waardoor zijn adem langs mijn gezicht streek en ik weer mijn kracht verloor, door een enkele beweging. “Ik kan je leven niet riskeren, nu niet en nooit niet! Als je verander bent, dan gaat alles anders zijn…”
Ik keek neer op de ring aan mijn vinger, het perfecte deeltje dat ons bond. “Goed…” pruilde ik zacht en legde me tegen hem aan. Het voelde beter, maar niet zoals ik het wou.
“Als ik vampier ben, toch?”
Hij grijnsde, trok me dichter en prevelde tegen mijn oor aan. “Dan hebben we voor eeuwig…”
Mijn gedachten gingen in een roes, te snel en te moeilijk om mij op een ding te kunnen richten. Voor eeuwig bij Jasper zijn was alles wat ik wilde, voor eeuwig in zijn armen liggen als nu, voor eeuwig zijn huid tegen die van mij voelen. We hadden voor eeuwig, wat maakte dan deze kleine seconde uit. Ik drukte mijn lippen tegen die van hem. De smaak van zijn mond bracht me in de war, nog meer dan ik al was. Voor eeuwig was perfect maar enkel, als ik die eeuwigheid met hem kon delen.